Rozdział 7

- Jakoś ciężko mi uwierzyć w to, że tu chodzi o tableta – stwierdziłem.

- Może jest w środku? – zapytał Huke.

- To jest za lekkie, aby był w tym taki sprzęt – zauważyła Eira.

- Nie masz tableta, nie możesz tego wiedzieć!

- Po prostu się znam na takich rzeczach, nie to co ty.

- Przestańcie! – warknąłem. Oni jak zwykle się kłócili, już nie mogłem tego znieść. – Możecie choć raz zachować się profesjonalnie?

- I kto to mówi? – zakpiła moja siostra.

- Kurwa, ja! Max McCarey, brat dziewczyny, która jest hipokrytką, bo twierdzi, że przeszłość należy zostawić za sobą, a sama wcale nie stosuje się do tej rady! – Po tych słowach opuściłem salon z teatralnym tupnięciem i udałem się do swojego pokoju.

Otworzyłem okno, po czym ułożyłem się na swoim łóżku, wyjmując spod poduszki zapalniczkę oraz paczkę papierosów. Odpaliłem sobie jednego i zaciągnąłem się, czując przyjemne drapanie w gardle. Nie byłem jakimś palaczem. Biorąc pod uwagę mój zawód Łowcy, musiałem być zawsze sprawny fizycznie i zawsze w dobrej kondycji, tak więc palenie nie wchodziło w grę. Ale to wcale nie oznaczało, że nie mogłem sobie sporadycznie zapalić.

- Mogę wejść, księżniczko? – usłyszałem. Podniosłem głowę i ujrzałem Chrisa stojącego w drzwiach.

- Księżniczko? – prychnąłem.

- Tak się zachowujesz – stwierdził, wchodząc do środka. Usiadł obok mnie na łóżku, opierając się o ścianę. – Odstawiasz fochy jak jakiś profesjonalista w tej dziedzinie.

- Wkurwiają mnie.

- Wiem – mruknął.

Oparłem głowę na jego ramieniu. Po chwili poczułem, jak on opuszcza swoją i wtula się policzkiem w moje włosy.

- To męczące – wyszeptałem.

- Wiem.

Siedzieliśmy chwilę w ciszy, aż w końcu on poruszył się delikatnie i wyjął mi papierosa z ręki.

- Czy ty palisz?

- Chcesz?

- Cioto – warknął, gasząc moją fajkę na ścianie. Został po tym brzydki ciemny ślad. Jak to nie zejdzie, to go ukatrupię. – Jesteś głupi – dodał.

Prychnąłem.

- Max?

- Tak?

- Ja... – Chris zawahał się. To dość dziwne jak na niego. – Chyba chcę ci coś powiedzieć.

Zmarszczyłem brwi. Brzmiał niepewnie, a to nietypowe. Podniosłem głowę i popatrzyłem na niego zmartwiony.

- Co się dzieje?

- Hm... Ja po prostu...

Widziałem, że zbiera się do powiedzenia czegoś większego, zatem starałem się skupić na nim w pełni. Chciałem, aby poczuł, że jestem jego przyjacielem i zawsze może mi się wyżalić, nawet jeśli faceci oficjalnie tego nie robią. Znaliśmy się z Chrisem jednak to piętnaście lat, więc mieliśmy pełne prawo dzielić się między sobą nawet głupimi rzeczami. Nie wyobrażałem sobie mojego życia bez niego. Był jego częścią od zawsze i pozostanie nią na zawsze.

W każdym razie, chciałem, żeby mi się zwierzył. Żeby opowiedział o tym, co się dzieje. Tyle że mój telefon najwidoczniej tego nie chciał, bo postanowił zadzwonić w tym momencie. Zignorowałbym to połączenie, gdybym nie ujrzał na wyświetlaczu komórki, kto dzwoni. Niestety, dobijała się do mnie sama Trudis Ravale, co świadczyło raczej o kłopotach.

- Cholera – zakląłem. – To Trudis. Odbiorę i pogadamy, okay?

Chris skinął głową. Zauważyłem, że jest trochę zmieszany. Mogłem się założyć o stówę, iż nie będzie chciał już kontynuować tego tematu, bo został z niego tak nagle wytrącony. Najwidoczniej będę musiał to z niego wyciskać na siłę.

- Halo?

- McCarey?

- Melduję się.

- Nie kpij sobie teraz. Wiesz, że ja dzwonię tylko w poważnych sprawach. Mam zadanie bojowe dla twojej drużyny. Masz godzinę na zebranie jej całej i stawienie się u mnie w gabinecie. Jak się spóźnicie, będziecie mieli prywatny trening ze mną i dostaniecie taki wycisk, że gorzko tego pożałujecie. Ty, jako lider, ucierpisz najbardziej. Powodzenia.

I tak po prostu się rozłączyła! Zero kultury!

Kurwa. Dobrze, że cała drużyna była na miejscu.

- To co chciałeś mi powiedzieć? – zapytałem.

- Co chciała Trudis?

Właśnie wygrałbym ten zakład! Czemu jednak się nie założyłem...? Pewnie dlatego, że nie było żadnych chętnych.

- Chris.

- Max.

- Cholera, no!

- Dievam jest ważniejsze.

- Obiecaj mi, że jeszcze do tego wrócimy.

- Max...

- Obiecaj.

- Niech ci będzie. Obiecuję. A teraz powiedz, co wymyśliła sobie szanowna pani dyrektor.

- Stwierdziła, że ma dla naszej drużyny jakieś bojowe zadanie i mamy się stawić u niej w przeciągu godziny. Nie pytaj się mnie, co to oznacza – uprzedziłem jego pytanie, bo widziałem, że już otwiera usta, by je zadać. – Nie mam pojęcia, o co chodzi. Może dostaniemy misje, a może wyśle nas do jakieś biurowej roboty i karze segregować papierki. Nie wiem. Miejmy nadzieję, że dowiemy się wszystkiego na miejscu.

Zeszliśmy na dół, mając w głowie dwa cele. Pierwszy, dowiedzieć się, czy udało im się coś odkryć w związku z tą nieszczęsną teczką, czy może tak bardzo się pokłócili, że zrujnowali cały dom. Drugi, przekazać informację od Trudis.

Gdy dotarliśmy do salonu, wszyscy spokojnie i w ciszy pracowali nad czymś przy stole. Wyglądało na to, że wszyscy żyją oraz działają w zgodzie! Byli tak bardzo zaabsorbowani swoim zajęciem, przez co nie spostrzegli tego, iż do nich powróciliśmy. Ciekawa sytuacja.

- Co wymyśliliście? – odezwałem się nagle.

- Kurwa! – wykrzyknęła Nikki, a inni wzdrygnęli się gwałtownie. Plus pięć punktów dla mnie za ten element zaskoczenia. – Chcesz, żebym zeszła na zawał?

Uśmiechnąłem się przelotnie i przeszedłem do rzeczy.

- Lepiej odpowiedz na moje pytanie, bo mamy mało czasu.

Wszyscy popatrzyli na mnie zaskoczeni i zaciekawieni, ale jak na profesjonalistów przystało, zachowali pytania dla siebie oraz pozwolili najpierw zająć się jedną sprawą. Wiedzieli, że w swoim czasie wszystko im powiem.

- Zdecydowaliśmy, że otworzymy tę teczkę. Nie znaleźliśmy tam tableta, jednak była tam kartka z wypisanymi stronami internetowymi, gdzie można go kupić oraz jakie są jego ceny. Wyglądało to tak jakby ktoś po prostu szukał jak najbardziej opłacalnego sklepu i notował sobie wszystkie informacje. Przejrzeliśmy jednak dogłębnie te cztery kartki i okazało się, że to tylko przykrywka, ponieważ znaleźliśmy tam coś więcej.

- Co konkretnie? – zapytałem, kierując się w ich stronę, aby zerknąć na te dokumenty.

- Zaznaczyłam ołówkiem wszystko, co nie ma związku z tym tabletem – powiedziała Eira, podając mi papiery. Chris stanął za mną i zaglądał mi przez ramię, kiedy ja to przeglądałem.

- Wiadomo, co to oznacza?

- Nie do końca – przyznał Ryan, – ale podejrzewamy, że jest to jakiś plan związany z zaatakowaniem dużego gniazda wampirów, które osiedliło się w okolicach. Nazwa T331 nie jest przypadkowa i z pewnością od czegoś pochodzi. Od czego, nie wiemy. Cała sprawa wygląda jednak na ważną, ponieważ została zakodowana w ten dziwny sposób i oprócz tego osadzona w zamkniętym Archiwum. Dodałbym jeszcze, że pilnie strzeżonym, ale skoro udało wam się to wykraść, to raczej bym skłamał...

- Jest tutaj zawarte coś szczególnego? Coś, co może zwróciłoby waszą uwagę?

Wszyscy pokręcili przecząco głowami, przyglądając mi się z wyczekiwaniem. Zrozumiałem aluzję. To ja mam określić, czy to jest wartościowe.

- Pamiętacie zajęcia z Logiki? – zapytałem.

Eira uśmiechnęła się pod nosem. Wyczuła, że wpadłem na jakiś trop i sam też chciałem ich na niego nakierować.

- No raczej, w końcu wciąż mamy te zajęcia – rzucił Huke.

- Szkolenie Początkowe, rok drugi. Bodajże na początku drugiego semestru uczyliśmy się o wyjątkowych metodach szyfrowania i kodowania. Myślę, że nawet nie zdajecie sobie sprawy z tego, że używacie metody, której się nauczyliście, ale ja dostrzegam tu wyraźnie sposób ukrycia. Powiedzcie mi, czy wy też to widzicie?

Wszyscy po prostu wlepiali we mnie swoje ślepia i czekali, aż podam odpowiedź, ale ja nie zamierzałem ułatwiać im zadania. Może wszyscy zdali na tę cholerną Licencję, lecz powinni nauczyć się wykorzystywać wszystko to, czego się nauczyli.

- Myślcie, myślcie. Ja wiem, że wy to wiecie, po prostu odszukajcie to w głowach.

- Punktowe? – zapytała niepewnie Talia.

- Nie – odparłem. – Choć jesteś blisko. Były takie dwa bliźniacze sposoby. Większość osób uważała, że ten szyfr jest gówniany, bo tak naprawdę nic nie daje, ale ukryta informacja była w ukrytej informacji. Jednym z nich faktycznie był szyfr punktowy, jak nazywał się ten drugi? Na czym polegał? Na czym polegała różnica pomiędzy nimi?

I znów cisza.

- Chris? – Miałem nadzieję, że może on uratuje sytuację.

- Emm...

- No co jest z wami?!

Uniosłem brew i spostrzegłem, że wszyscy przypatrują mi się trochę z przestrachem, jakbym był surowym nauczycielem. Cóż, w tym momencie pewnie byłem.

- Ktoś mi poda odpowiedź?

- Miejscowe? – powiedzieli równocześnie Huke i Eira.

- Brawo – odparłem i rzuciłem papiery na stół. – Trochę długo wam to zajęło, a że mam jeszcze jedną sprawę do załatwienia, to wrócimy do tego później.

- Dlaczego? – zainteresował się Ryan. Chyba jako jedyny nie przejął się moim ostrym podejściem do sprawy. Cały czas za to gapił się bezmyślnie w Talię i nie dziwiłem mu się.

- Dzwoniła do mnie Trudis.

- Co? – zapytali wszyscy poza Chrisem równocześnie.

- Chce nas widzieć u siebie w gabinecie jak najszybciej albo pożałujemy, czyli przeżyjemy jeden z najbardziej wyczerpujących treningów w życiu. Na szczęście jesteśmy tutaj całą drużyną, więc nie będziemy mieli problemów z zebraniem się. Macie dwie minuty na ogarnięcie się.

W tym momencie musiałem wydać się wyjątkowo władczy i dodatkowo pewnie zyskałem w ich oczach trochę respektu (chwilowo), ponieważ zebrali się w niecałą minutę. Dotarcie do Dievam zajęło nam kwadrans, toteż byliśmy u Trudis jeszcze z kilku minutowym zapasem.

Zapukałem do drzwi, tupiąc nerwowo nogą. Ciekawe, czemu nas wezwała? Może w końcu dostaniemy jakąś misję?

- Uspokój się – powiedział Chris, kładąc mi rękę na ramieniu.

Zdążyłem tylko zerknąć na niego przelotnie, ponieważ otworzyły się drzwi i stanęła w nich pani dyrektor.

- Och, zdążyliście. Gratuluję i zapraszam do środka. Jest kilka spraw, na temat których muszę z wami pomówić.

- Powinniśmy się bać? – zapytałem, kiedy ładowaliśmy się do gabinetu.

- Ty tak, bo podobno byłeś bardzo niegrzeczny, a reszta raczej nie ma, czego się obawiać. Okay – zaczęła Trudis, wyjmując kartkę z szuflady burgundowego biurka stojącego pośrodku pokoju. – Pierwsza rzecz. Talio, jesteś proszona o złożenie raportu z twojego wyjazdu. Chciałabym, żebyś wybrała się do Administracji już teraz.

- Dobrze – odpowiedziała cicho dziewczyna i opuściła gabinet.

- Huke i Eira... Hm, nie. Nikki?

- Tak?

- Nie powinnaś być teraz na jakimś spotkaniu?

- O kurwa! – wykrzyknęła i skwasiła się. – Totalnie o tym zapomniałam.

- To idź teraz.

- Mogę?

- Tak. Weź tylko to ze sobą – dodała Trudis i podała Nikki zieloną kopertę.

- Em... Dziękuję – odparła lekko zaskoczona fioletowowłosa i wyleciała z gabinetu.

- Wracając do Huke'a i Eiry. Moi drodzy, mam dla was naprawdę bojowe zadanie. Mianowicie udało nam się w końcu zebrać trochę informacji o wampirach w okolicy i chcę, abyście poszli zaplanować waszą najbliższą misję, która najprawdopodobniej odbędzie się za dwa tygodnie.

Na naszych twarzach zapanował radosny uśmiech, mimo tego że Eira i Huke nie wyglądali na szczególnie zadowolonych. W końcu musieli razem współpracować. Na szczęście, nie mogli odmówić przecież pani dyrektor! Chciałbym mieć taką moc jak ona i zmuszać ich do wspólnych zadań.

- No już, idźcie sobie – warknęła na nich. – Ryan i Chris, wy też sobie idźcie. W Laboratorium na was czekają z pewnym zadaniem. Lepiej sobie tego nie olewajcie, ponieważ dostanę potem szczegółowy raport odnośnie waszej pracy.

I zostałem tylko ja.

Sam.

Z Trudis.

Mogę się założyć o stówę, że to nie był przypadek. I pragnę dodać, że wygrałbym ten zakład na sto procent.

- Max, Max, Max... Zapytam wprost. Co wiesz o T331?

- Tym tablecie? – Zdecydowałem, że jak zawsze będę udawał głupka. Może mi się upiecze. – Podobno bardzo fajny, bo ma aż ośmiocalowy ekran i bardzo dobry aparat. Z tego, co słyszałem, ludzie narzekają tylko na pamięć, bo niby jej mało. Ale w sumie to nie wiem, jaka jest prawda, nie znam się na tym, choć wydaje mi się, że półtora gigabajta...

- Nie pieprz mi tu o jakimś tablecie, McCarey! Mam na myśli dokument z Archiwum. Jesteś jedyną osobą, która potrafi się tam włamać i wszyscy o tym wiedzą. Wykradłeś to, prawda?

- Nie? – odparłem niepewnie.

- Max, ja wiem, że to ty. Ten dokument jest bardzo ważny, byłabym wdzięczna, gdybyś go nam zwrócił. Obiecuję, że o wszystkim ci opowiem. Nie bez powodu zostaliśmy tutaj sami.

Westchnąłem ciężko. Trudis raczej nie okłamałaby mnie w takiej sytuacji.

- Mam to, ale nie przy sobie. Chcę, żebyś mi opowiedziała dzisiaj, teraz.

- Dobrze, lecz to musi pozostać między nami. Ujawnię ci bardzo ważne fakty i dane Organizacji Dievam, które są przeznaczone tylko dla uszu Zarządu, a jak powszechnie wiadomo, ty do niego nie należysz. Mówię ci to w zaufaniu, które mam do ciebie. I trochę też dlatego, że jesteś najlepszym Łowcą i przy okazji niezłym kombinatorem, co wiąże się z tym, że kiedyś pewnie byś odkrył, o co chodzi.

- Pomiędzy nami? – Uniosłem brew. Ona naprawdę myśli, że zatrzymam to dla siebie?

- Pomiędzy nami i twoją drużyną. Może być?

- Tak – uśmiechnąłem się. Na tę kobietę czasami można było tak łatwo wpłynąć, że aż mnie to bawiło. Niby taka twarda z niej sztuka, ale musiała teraz tańczyć, jak jej zagrałem.

- Lepiej usiądź, to będzie dłuższa historia.

- Okay – powiedziałem i wykonałem polecenie. Trudis usiadła naprzeciwko mnie, po drugiej stronie biurka. – Swoją drogą, bardzo fajny szyfr zastosowaliście w T331. Miejscowy?

- Tak. Wiedziałam, że będziesz jedyną osobą, która to zapamięta i odkryje. Wbrew tego, co twierdzą inni, ty naprawdę zasługujesz na miano najlepszego.

- No raczej.

Pani dyrektor uśmiechnęła się, upiła łyk kawy i zaczęła opowiadać.