Rozdział 17

 

Kiedy tym razem umówiłem się z Livą postanowiłem wziąć sprawy w swoje ręce. Wciąż nie wiedziałem, czy mam u niej jakieś szanse i jak podchodzi do tych naszych spotkań, ale liczyłem na coś więcej. Żeby jednak mieć stuprocentową pewność (oraz żeby nikt się mnie w końcu nie czepiał) zdecydowałem, że muszę zapytać wprost.

Teoria tradycyjnie okazała się być łatwiejsza niż praktyka. Z bólem serca musiałem przyznać, że naprawdę się cykałem zadać to konkretne pytanie. Próbowałem się za to zabrać już kilka razy, ostatecznie jednak zmieniałem zdanie, co kończyło się tym, że mówiłem coś od czapy i robiłem z siebie coraz większego głupka. Liva na szczęście, zdaje się, zdążyła przywyknąć do mojego dziwnego poczucia humoru (i zachowania), ponieważ przy bardziej żenujących tekstach uśmiechała się jedynie z pobłażaniem.

Jej zmiana cały czas mi imponowała. Wcześniej zwróciłem uwagę, że szesnastolatka poczuła się znacznie pewniej w temacie misji, ale teraz wyraźnie się przy mnie wyluzowała i nie traktowała jak jakiegoś idola, a jedynie Łowcę równego sobie. Co znacznie ułatwiało sprawę, ponieważ nie lubiłem tego parcia na tytuł Najlepszego. No dobra, czasem lubiłem, ale nie w tej konkretnej sytuacji.

– Jak tam się czuje Huke? – zagadała.

– Och, znacznie lepiej. Nawet wyszedł ze szpitala. Nikki ci nie mówiła...?

Liva zarumieniła się.

– Mówiła. W sumie myślałam, że ty będziesz coś więcej wiedzieć na ten temat.

– Interesuje cię Huke? – zapytałem zaszokowany.

Serio? Naprawdę? Ze wszystkich osób, akurat on? On jest starszy ode mnie, a co dopiero od niej, małej szesnastolatki.

– Nie w tym sensie. – Liva spąsowiała kolejny raz. – Po prostu odbyłam z waszą drużyną misje aż dwa razy. To mój prywatny rekord, jeśli chodzi o jedną grupę. No i znam Nikki od dłuższego czasu. Czuję, że trochę się z wami zżyłam.

Jej słowa o czymś mi przypomniały. Konkretniej, o dwóch rzeczach. Pierwszą z nich było zaproszenie Livy do nas na stałe. A drugą to, że miałem jeszcze to przemyśleć. Teraz jednak zwątpiłem. Nad czym się tu zastanawiać? Co prawda nie znałem jej długo, ale ufałem Nikki. No i dwie misje w jakiś sposób nas też ze sobą połączyły. Nie mówiąc już o tym, że z czasem będzie mi coraz trudniej znaleźć idealnego kandydata na to miejsce.

– Mi też się dobrze z tobą pracowało – wyznałem. – Nie chciałabyś odbyć z nami więcej misji?

– Jeszcze? Ja... Zawsze chętnie! – wykrzyknęła z uśmiechem, choć na jej twarzy malowało się zaskoczenie.

– W zasadzie myślałem o czymś bardziej permanentnym.

– To znaczy?

– Nie chciałabyś należeć do naszej drużyny jako stały członek? Wiesz, że przez długi czas nie wybrałem ósmej osoby, ale teraz w końcu znalazłem kogoś godnego na to miejsce. Przemyśl to i pamiętaj, że jesteś u nas zawsze mile widziana, nawet jeśli odmówisz. Choć wolałbym, żebyś się zgodziła.

Liva po prostu na mnie patrzyła. Rozdziawiła usta szeroko i nic nie mówiła, a jej oczy nawet się nie poruszały. Przestraszyłem się, że może dostała jakiegoś paraliżu większej części twarzy, ale potem nagle drgnęła, odchrząknęła i poprawiła włosy. Jej wzrok skakał po całej mojej sylwetce jakby szukała jakiegoś gestu, który udzieli jej potwierdzenia, że naprawdę jej to zaproponowałem.

– Przemyśl to – powiedziałem.

Dziewczyna rozejrzała się dookoła, zupełnie jakby nie wiedziała, co mi odpowiedzieć. A wystarczyło się zgodzić!

Spacerowaliśmy po terenie Dievam, ponieważ w zaistniałej ostatnio sytuacji nie miałem ochoty oddalać się od centrum dowodzenia, jakby nagle mnie do czegoś potrzebowali. Livie chyba to nie przeszkadzało. Nie wydawała się zła, nawet kiedy powiedziałem jej, że wyjątkowo mam trochę mniej czasu, ponieważ umówiłem się z Chrisem. Nawiasem mówiąc, coraz bardziej zbliżaliśmy się do miejsca, w którym miałem się z nim spotkać, więc bardzo prawdopodobne, że kiedy w końcu odkryję przed Livą moje intencje, on będzie tego świadkiem.

– Chyba... nie ma się nad czym zastanawiać – wydukała w końcu. – Należenie to twojej drużyny to prawdziwy zaszczyt. Jeszcze nikt mnie tak bardzo nie docenił.

– Więc się zgadzasz? – zapytałem z uśmiechem.

– Tak. – Nastolatka pokiwała głową.

– No to super! Zgłoszę to Trudis na dniach, na pewno się ucieszy.

– A nie uważasz, że będę... no, trochę odstawać? Umiejętnościami?

– Co ty? Żartujesz? Na każdej z misji poradziłaś sobie świetnie, a jeśli nie czujesz się do końca pewnie, to musisz więcej poćwiczyć. Z nami. Co jak co, ale Łowczynią jesteś naprawdę świetną, szczególnie że masz dopiero szesnaście lat. Radzisz sobie lepiej niż niejeden Łowca z wieloletnim doświadczeniem.

Liva wyraźnie speszyła się pod ogromem moich komplementów, ponieważ opuściła głowę zażenowana. Nie skomentowała jednak moich słów w żaden sposób, przez co szliśmy przez chwilę w ciszy. Nieuchronnie zbliżaliśmy się do miejsca, w którym umówiłem się z Chrisem. Wiedziałem, że mam ostatnią okazję na dzisiaj, żeby podjąć ten temat, kiedy powiedziała:

– Twój przyjaciel już na ciebie czeka.

– No tak – mruknąłem, spoglądając na nią.

– To ja chyba będę lecieć...

– Poczekaj – przerwałem jej. – Ja... Mam do ciebie... sprawę.

– Tak?

Wziąłem głęboki wdech. Max, no dalej. Pokaż, że masz jaja.

– Zastanawiałem się, czy nie chciałabyś się umówić kiedyś?

Liva uśmiechnęła się uroczo.

– Już się o to pytałeś wcześniej.

Cholera. Nie może być bardziej domyślna?

– Nie mam na myśli takiego zwykłego spotkania. Co powiesz na randkę?

Czułem, że moje policzki płoną z zażenowania. Może czas uciekać?

Oczy Livy rozszerzyły się gwałtownie, a jej rozwarte usta ułożyły się w idealny kształt „o”.

– Och.

– Och?

– Max, ja... Ojej, nie spodziewałam się tego. Myślałam, że my bardziej idziemy w kierunku przyjaźni.

– No to też – przyznałem.

– Ja... Nie mogę.

– Dlaczego? – zapytałem, choć wcale nie poczułem się zawiedziony. Dziwne.

– Nikt o tym nie wie, ale myślę, że zrozumiesz. Ze względu na Chrisa. Ja nie do końca... No, nie interesuję się chłopakami. Ty jesteś naprawdę fantastyczny i przystojny, ale... To na mnie nie działa.

– Jesteś...?

– Lesbijką.

– Och.

Nie spodziewałem się tego. Naprawdę. Ona w ogóle nie wyglądała na osobę, która gra w tej drużynie. Była raczej taka delikatna i spokojna, jakby po prostu czekała na tego idealnego jedynego. A tu się okazuje, że czeka na tę jedyną. No chyba, że już ją ma.

– Masz jakąś dziewczynę? – zapytałem pod chwilą impulsu.

– Nie. W zasadzie nikt o mnie nie wie poza tobą. Łowcy nie do końca tolerują, ale skoro przyjaźnisz się z Chrisem...

– Tak. Nie przeszkadza mi to. W porządku. Jeśli chcesz, zachowam to dla siebie – zaoferowałem wspaniałomyślnie.

– Obojętne mi to. Skoro mam należeć do waszej drużyny... No chyba, że mnie jednak nie chcesz? – zapytała nagle.

Zrozumiałem jej obawy, nawet jeśli wydały mi się głupie. Przecież nie zaprosiłem jej do nas, dlatego że chciałem się z nią umówić. No i nie wyrzucę jej, ponieważ dała mi kosza. Nawet jeśli najwidoczniej nie do końca mnie to obeszło. Czyli co, pomyliłem się? Jednak nie zainteresowałem się żadną dziewczyną? Wciąż? Moja siostra będzie niepocieszona. O ile się do mnie odezwie.

– Chcę! Liva, to nie o to chodzi. Jesteś naprawdę świetną Łowczynią i tylko dlatego chciałbym cię w naszej drużynie. Przy tej decyzji nie brałem pod uwagę tych innych rzeczy. – Wykonałem nieokreślony ruch ręką, jakbym próbował przedstawić swoje słowa gestem.

– Na pewno...?

– Tak.

– No to dobrze. I przepraszam, że musiałam ci odmówić...

– Nic się nie stało – przerwałem jej. – Jesteśmy przyjaciółmi, prawda?

Zielonowłosa pokiwała głową z uśmiechem.

– Ale chyba inny przyjaciel czeka na ciebie.

– Och, tak! Chris. W takim razie, chyba muszę cię na dziś zostawić. No ale liczę, że jeszcze gdzieś się towarzysko wybierzemy.

– Na pewno.

– Do zobaczenia – powiedziałem i przytuliłem ją.

Nastolatka niepewnie oddała uścisk. Zapewne wysyłałem jej sprzeczne sygnały. Najpierw zaprosiłem na randkę, a teraz zachowywałem się jakby nic się nie stało. Biedna, mieszałem jej w głowie. I w swojej głowie też mieszałem. Byłem naprawdę przekonany, że na nią lecę, a tymczasem traktowałem ją jak zwyczajną przyjaciółkę. Fakt, że jest lesbijką nawet mnie nie ruszył. Trochę mnie tym zaskoczyła, ale w żaden sposób mnie to nie zraniło. Czy ja jestem aż tak słaby w związkach, że nie potrafiłem rozpoznać, kiedy sam się kimś interesuję? A może po prostu mi przeszło?

Gdy tylko oddaliłem się od dziewczyny, mój wzrok skrzyżował się ze wzrokiem Chrisa. Uśmiechnąłem się do niego i mu pomachałem, a on wywrócił oczami, ale odmachał. Widziałem też tę minę pełną zainteresowania. Zapewne wypyta mnie o Livę. To, że w końcu zaprosiłem ją na randkę przypomniało mi o pewnym zakładzie. Jeśli nie umówię się z Livą, będę musiał iść na randkę z Chrisem. Ojej. Mój przyjaciel chyba nie będzie zadowolony.

– Idziemy na randkę – rzuciłem na przywitanie.

– No nareszcie. Już myślałem, że stchórzysz.

Zmarszczyłem brwi. No tak, moja wypowiedź mogła zostać różnie zinterpretowana.

– Nie. Mówiłem o nas, o tobie i o mnie.

– Co takiego?

– Pamiętasz zakład?

– Oczywiście, że pamiętam. Co z Livą? Pewnie nawet nie spróbowałeś jej zaprosić!

– Spróbowałem, ale Liva jest taka jak ty. Homoseksualna.

– Żartujesz.

– Nie.

Chris wybuchnął śmiechem.

– Tylko ty mogłeś zauroczyć się w lesbijce.

Wzruszyłem ramionami. Coś czułem, że mnie wyśmieje, jak mu powiem prawdę.

– A jak się czujesz po takim koszu?

– W porządku.

– Naprawdę? – Chris przyjrzał mi się zaskoczony, poszukując na mojej twarzy oznak złamanego serca albo czegoś w tym stylu.

– Chyba jednak mi się nie podobała. Zdarza się. Ale najważniejsze jest teraz to, że musisz mnie zabrać na randkę. Liczę, że się postarasz.

***

– Kołek – powiedziałem, spoglądając na ośmioro nastolatków. – Mieliście już z nim styczność, prawda?

Pokiwali głowami.

– Każdy Łowca musi potrafić posługiwać się nim bez zawahania. Z czasem wybierzecie broń dominującą. Ja na przykład preferuję szpady. Mało kto stawia na kołek, ale jest to broń podstawowa, dostępna, gdy wszystko inne zawodzi. Zawsze noście go przy sobie. W domach, w Internacie powinniście mieć co najmniej jedną sztukę. I teraz zadanie dla was. Zaraz rozdam wam kołki, popróbujemy trochę walki z ich użyciem. Nie będziecie ich oddawać pod koniec zajęć. Zamiast tego macie je wziąć ze sobą i zawsze przy sobie mieć. Czy to jasne? Jak się gdzieś miniemy w Dievam, to was sprawdzę.

Rozejrzałem się po ich twarzach, próbując coś wyczytać. Wyglądało na to, że potraktowali poważnie moje słowa. Postanowiłem więc przejść do istotniejszej części treningu, czyli pokazać im jak używać kołka.

Przeciągnąłem na środek sali ogromny kosz wypełniony bronią. Było jej znacznie więcej niż osób, więc wiedziałem, że nie użyjemy wszystkiego. Kiedy poleciłem, by każdy wziął dla siebie jedną sztukę, w pojemniku nadal pozostała ponad połowa.

– Lisha, mogę cię prosić? – zaprosiłem nastolatkę, by podeszła bliżej.

Z całej ósemki ta dziewczyna najbardziej mi imponowała. Z nich wszystkich wykazywała najwięcej odwagi, nawet jeśli niektórzy uważali, że jest inaczej. Tylko ona dzielnie starała się jak najlepiej za każdym razem wykonać moje polecenia, bez względu na to, czy była zmęczona.

Lisha podeszła do mnie, więc ustawiłem ją przed sobą.

– Aby zabić wampira, musicie przebić jego serce albo odciąć mu głowę. My skupimy się na tej pierwszej opcji. Waszym zadaniem jest dotarcie do najważniejszego organu, ale jak to zrobić, kiedy żebra stanowią dość mocną ochronę? Kołek jest specjalnie zaprojektowany w ten sposób, by był łatwy w użyciu. Jego wielkość została ograniczona, tak aby bezproblemowo mógł się prześlizgnąć pomiędzy dwoma żebrami. Z przodu to miejsce znajduje się, o, tutaj.

Dwoma palcami bezproblemowo odnalazłem to miejsce na ciele Lishy. Zaprosiłem resztę, by przyjrzeli się temu z bliska, a potem odwróciłem dziewczynę tyłem do nich i znalazłem ten punkt z tyłu. Potem poleciłem im, by dobrali się w pary i wzajemnie spróbowali odnaleźć to miejsce na własnych ciałach. Podczas tego krótkiego ćwiczenia, przyglądałem się ich pracy i kontrolowałem, jak sobie radzą. W chwili obecnej większość nie miała z tym żadnego problemu, wiedziałem jednak, że w walce wygląda to inaczej. Znacznie trudniej jest trafić, kiedy cel się porusza, a takie były realia.

Zaproponowałem im inne zadanie, które polegało na wzajemnej walce. Rozdałem im specjalnie podróbki kołków, z obu stron zakończone zaokrągleniem, tak żeby nie mogły nikogo naprawdę zranić. Ich celem było „zabicie” się nawzajem, czyli wcelowanie kołkiem w ten konkretny punkt i po prostu dotknięcie go. Temu zadaniu jeszcze wiele brakowało do związku z prawdziwym życiem, ale jakoś trzeba zacząć.

Radzili sobie lepiej niż przypuszczałem. Choć w ich walce brakowało płynnych ruchów i sporo ataków polegało na zwykłej szarpaninie, to jednak udawało im się trafiać tam, gdzie trzeba. Lisha „zabiła” swoją przyjaciółkę cztery razy, a tymczasem tej drugiej udało się to tylko raz. Wynikało to z tego, że była znacznie drobniejsza, ale podczas misji zdarzało mi się (bardzo często) mieć większych od siebie przeciwników. Wszystko należało wyćwiczyć.

Wiedziałem, że samo dotknięcie miejsca pomiędzy żebrami było niczym, kiedy dochodziło do tego przebrnięcie przez tkanki ofiary, która jedynie przeszkadzało. Bardzo często podczas przebicia wampiry próbowały też gryźć tę część ciała, którą się atakowało. Nawet jeśli udało nam się uśmiercić tę kreaturę, czekała nas wówczas przemiana w jednego z nich, czyli nadal porażka.

***

Nie chciałem tego robić, ale mówi się, że mądrzejsi ustępują. I tym oto sposobem wróciłem do domu. Nie na stałe (choć oficjalnie nadal tam mieszkałem), a jedynie po to, by w końcu zażegnać kryzys z moją siostrą.

Liczyłem się z tym, że mogą wydarzyć się różne rzeczy. Że Eira akurat będzie z Nikki i każe mi odejść albo wyrzuci mnie bez powodu albo po prostu jej nie będzie. Ogółem przygotowałem się na wiele możliwości, jak może potoczyć się ta sytuacja, nie spodziewałem się jednak, że drzwi do mojego domu otworzy mi Huke.

Stałem i patrzyłem na niego z rozdziawioną buzią przed dobre trzy minuty. Zupełnie odebrało mi mowę. Huke chyba też mnie tutaj nie oczekiwał, bo wyglądał na nieźle zaskoczonego, ale pierwszy odzyskał rezon. Gdy zaprosił mnie do środka, chciałem mu jakoś kpiąco odpowiedzieć, ale mój mózg już zajął się przetwarzaniem tej sytuacji. Co tu się wydarzyło przez czas, kiedy mnie nie było?

– Eira! – zawołał Huke, a wówczas moja siostra wynurzyła się zza drzwi łazienki.

– Czego? – warknęła wyraźnie zirytowana. Wyraz jej twarzy zmienił się, kiedy dostrzegła mnie. – Max.

– Hej. Co się tutaj dzieje?

– Zaraz ci wszystko wyjaśnię – powiedziała szybko i zaczęła się ogarniać

– Ja... właśnie w tej sprawie – wydukałem. – Przyszedłem wyjaśnić.

– Zostawię was samych – rzucił wspaniałomyślnie Huke, uśmiechając się do mnie pokrzepiająco, i poszedł po schodach na górę.

Siostra obdarowała mnie niepewnym spojrzeniem, ale i tak odważyła się złapać mnie za rękę i pociągnąć w głąb domu prosto do salonu. Usadziła mnie na kanapie przy stoliku zawalonym ogromną ilością papieru. Kiedy wyciągnąłem rękę, by sprawdzić, co tam jest, jednym gwałtownym ruchem zrzuciła wszystko na podłogę.

– To nic ważnego – powiedziała z nonszalancją.

Pierwszy raz od dawna czułem się tak bardzo onieśmielony przy mojej własnej bliźniaczce. Przełknąłem głośno ślinę, zastanawiając się, jak dojść do porozumienia. Zignorowałem wewnętrzną ciekawość, by zapytać o te papiery, bo czułem, że to może tylko zaognić naszą sytuację.

– Czemu Huke tutaj jest? – zapytałem o pierwsze, co mi przyszło do głowy.

– Pomaga mi przy czymś – odpowiedziała, wyraźnie unikając podania mi szczegółów.

Jak ja mam się z nią pogodzić, skoro ona nie okazywała żadnych sygnałów, jakoby sama tego chciała?

– Zaprosiłem Livę na randkę. – To był mój jedyny pomysł. Skoro sprawa z Livą nas poróżniła, to może jak do tego nawiążę, z powrotem uzyskamy porozumienie.

– Och. – Eira uśmiechnęła się. – I jak było?

– Liva odmówiła. Jest lesbijką.

– Och, Max. Tak mi przykro.

Eira usiadła obok mnie i przytuliła mnie delikatnie. Wiedziałem, do czego to zmierza. Żałuje. Naprawdę żałuje tego wszystkiego, co mi powiedziała.

– Przepraszam – wyszeptała mi do ucha. I już nie musiała nic więcej tłumaczyć. Choć od każdej innej osoby oczekiwałbym wyjaśnień, dlaczego tak nie fair mnie potraktowała, do Eiry tego nie wymagałem. Po prostu rozumieliśmy się nawet bez słów. Zaleta posiadania bliźniaczki.

Chociaż słowa Eiry bardzo mnie zraniły, teraz już nie miały żadnego znaczenia. Umiałem po prostu o nich zapomnieć i zrobiłem to. Ja wybaczyłem jej, a ona wybaczyła mi wszystkie złe zachowania i znów między nami było w porządku. Tak po prostu.

– Jak się czujesz? Po tej Livie...

– W porządku. Chyba trochę się pomyliłem, co do moich uczuć do niej. Znaczy, jesteśmy blisko, przyjaźnimy się, ale mi się nie podobała.

Eira uniosła brew, przyglądając mi się z tą swoją miną: „serio, debilu?”.

– Nawiasem mówiąc, Liva jest teraz stałym członkiem naszej drużyny.

– Oho. Musi być naprawdę dobrze. Nie mam się, o co martwić – stwierdziła.

– Oj, masz. W wyniku przegranej pewnego zakładu idę na randkę. Co prawda nie z Livą, ale Chris chyba też jest niezłą opcją?

Eira wybuchnęła śmiechem.

– Kiedy to się stało? Zmieniłeś orientację?

– Jeszcze nie. Ale kto wie, co się wydarzy – zażartowałem. Choć miałem pewne wątpliwości co do samego siebie po ostatnim pocałunku z Chrisem, wolałem najpierw pomyśleć o tym sam.

– Chcesz wrócić do domu? – zapytała bliźniaczka, zmieniając temat.

– A co? – odparłem, nie udzielając konkretnej odpowiedzi.

– Chodzi o Huke'a. I te papiery. Trudis wezwała nas do siebie, zlecając ściśle tajne zadanie. Poprosiła, żebyśmy nikomu nie udzielali żadnych szczegółów i po prostu pracowali nad tym w ciszy. Postanowiliśmy zaszyć się tutaj, skoro chwilowo zostałeś u Chrisa, bo wiedziałam, że tu nikt nie będzie przeszkadzał.

Uśmiechnąłem się, gdy powiedziała to wszystko. Zawsze mówiliśmy sobie najwięcej jak tylko mogliśmy o naszych życiach. Dobrze było wiedzieć, że znów jestem częścią jej serca, i nie bała się ryzykować obietnicy złożonej samej pani dyrektor.

– Chodzi o te spiski? Wampiry, morderstwa?

Eira skinęła głową.

– Jak będziesz wiedzieć więcej, to mi powiesz?

– Oczywiście.

– W takim razie chyba się przeprowadzę do Chrisa.

Blondynka zaśmiała się.

– Dziękuję.

– Nie ma sprawy. Wygląda na to, że będziesz tu przeżywać prawdziwe męczarnie ze swoim ulubionym Łowcą. Już nie mogę się doczekać, co z tego wyniknie. Mam nadzieję, że zostaniecie najlepszymi psiapsiółami pod słońcem – powiedziałem słodko.

– Max, nawet tak nie żartuj!

***

Dojście z Eirą w końcu do porozumienia było dla mnie prawdziwym szczęściem. Nawet jeśli wyrzuciła mnie z domu. No może nie do końca wyrzuciła, bo bardziej pasuje tu słowo „pozbyła”, mimo tego że sam się na to zgodziłem.

Dzwoniłem do Chrisa i poinformowałem go, że zostanę u niego trochę dłużej. Z początku był zaskoczony i myślał, że próbuję unikać Eiry, przez co nawet zaczął mnie opieprzać, że niby zachowuję się niedojrzale (ja przecież jestem bardzo dojrzały!). Kiedy wytłumaczyłem mu wszystko, nie miał nic przeciwko. Powiedział coś w stylu, że ktoś musi mieć na mnie oko cały czas, co sam sobie nie poradzę. Przykre, że tak o mnie myśli.

Chris chciał, żebym wrócił do domu (teraz też mojego). Ja też chciałem, ale obiecałem Layli, że w końcu się z nią spotkam, mimo że odbyliśmy już jeden wspólny trening. Poza tym miałem wrażenie, że trening to nie do końca cel jej spotkania ze mną.

Ponieważ oboje preferowaliśmy sportowy, umówiliśmy się na sali treningowej. Kiedy tam dotarłem, Layla była już na miejscu i trenowała pchnięcia nożem. Swoje złote włosy spięła w kitkę na czubku głowy, tak aby jej nie przeszkadzały w ćwiczeniach.

Z boku wyglądała dość przerażająco, ale i tak wiedziałem, że gdybym ją zaatakował z zaskoczenia, to wygrałbym bez problemu. Przez chwilę nawet rozważałem, czy tego nie zrobić, ale wówczas Łowczyni mnie dostrzegła. Przerwała swoje ćwiczenia i uśmiechnęła się.

– Jesteś wcześniej – zauważyłem.

– Nie lubię się spóźniać – odpowiedziała.

Skinąłem głową, nie do końca wiedząc co powiedzieć. Okay, ostatnio na treningu całkiem nieźle nam się razem rozmawiało, co doprowadziło do mojego stwierdzenia, że nie jest taka zła, ale i tak nie wiedziałem, co zrobić. Poza tym to ona nalegała na to spotkanie, więc to ona powinna się starać.

– Nadal zadajesz się z tym pedałem? – zapytała.

Uniosłem brwi, przyglądając się jej z niedowierzaniem. Po to chciała się spotkać? A naprawdę wydawało mi się, że nie jest taka zła...

– Layla, my chyba nie mamy, o czym rozmawiać – powiedziałem i zacząłem iść w kierunku drzwi.

– Nie, Max! Zaczekaj! – zawołała. – Przepraszam, to było nie w porządku, po prostu nie mogę znieść, że ktoś taki jak ty zadaje się z kimś takim jak on.

– Jeśli to miało poprawić sytuację...

– Max, ja... Naprawdę bardzo cię lubię – wyszeptała.

Nie byłem pewien, czy dobrze ją zrozumiałem. Czy ona sugerowała, że coś... do mnie...?

– Layla, ja... – zacząłem, nawet nie wiedząc, co mogę powiedzieć potem.

– Nieważne, muszę lecieć – powiedziała i wybiegła, zostawiając mnie samego z myślami, o co jej chodziło.

________
Ci z Was, którzy przyglądają się czasem archiwum mojego bloga, mogą śmiało stwierdzić, że 2015 nie był moim rokiem. W ogóle się nie popisałam i jestem z siebie niezadowolona, szczególnie, że w maju tego roku stukną dwa latka publikowaniu opowiadania PRP, a nawet nie przekroczyłam dwudziestu rozdziałów.
Niedawno wzięłam się za siebie i postanowiłam kilka rzeczy. Jedną z nich było: Zakończę PRP do końca marca 2016. Jest to oczywiście niemożliwe i wówczas też byłam tego świadoma, chciałam mieć jednak swego rodzaju mobilizację. Jak nie w marcu, to trochę później, ale na pewno nie za dziesięć lat.
Rozdział 17 jest przełomowy. Nie do końca samą fabułą, ale innymi faktami. (No dobra, fabułą może też, w końcu Max dał sobie spokój z Livą).
Pierwsza strona siedemnastego rozdziału to również setna strona tego opowiadania.
A rozdział siedemnasty sam w sobie jest planową połową tego opowiadania, ponieważ chcę się rozpisać do trzydziestu pięciu. Nigdy nic nie wiadomo, wszystko może się zmienić, ale na chwilę obecną mamy półmetek.
Cieszę się. Jak bardzo kocham to opowiadanie, czasami tak bardzo mam go dość. Ale trzymam się dobrze, Max i inni bohaterowie (w tym Liva!) sprawiają, że nie mogę ich porzucić. Są zbyt ważni.
Mam pewien pomysł na kwiecień. Chciałabym Was tym kwietniem udobruchać za wszystkie moje dotychczasowe upadki (szczególnie te z 2015 roku xD) i pokazać Wam, że biorę się za siebie. Nie jestem pewna, czy mi się uda. Dlatego trzymajcie kciuki.
Ach, dodałam pewną ankietę. Dla jasności nie chodzi o to, co wolicie u mnie, ale ogółem jak czytacie też blogi innych. Jestem ciekawa, co preferujecie ;)
A tymczasem życzę Wam wszystkiego dobrego! Do zobaczenia już niebawem ;)