Nie wytrzymam [MK tbz]

UWAGA!

Jeżeli tytuł tego posta coś Wam mówi, to dobrze.

Jeśli pamiętacie starego one-shota Nie wytrzymam, to bardzo mnie to cieszy. Historia dwóch chłopaków tam przedstawiona jest rozwinięta i dość skomplikowana, ale nigdy nie chciałam pisać jej w formie opowiadania. W zasadzie nigdy nie chciałam jej pisać, jedynie tamten jeden one-shot jakoś kiedyś się wyrwał z czeluści mojego umysłu i nawet nie został szczególnie dopracowany. Ostatnio jednak natchnęło mnie i zaczęłam pisać jeszcze jedną historię dla tamtych chłopaków i myślę, że chciałabym ją Wam opublikować. Idąc tym tropem, pomyślałam, że mogłabym stworzyć z ich historii coś w rodzaju kolekcji one-shotów. Przemyślałam sprawę, spodobał mi się ten pomysł i zamierzam wcielić go w życie. Żeby jednak moje sumienie było czyste, postanowiłam poprawić i dopracować tego pierwszego one-shota z tej serii (między innymi usunąć te okropne przekleństwa z początku, bleh). Starego tekstu nie usuwam, jakby ktoś chciał do niego wrócić, niemniej jednak ten nowy jest bardziej aktualny. Nie żeby te teksty różniły się jakoś znacząco.

Tymczasem kolekcję one-shotów zatytułowałam jak w poście: MK tbz. Wszystkie teksty z tej serii zostaną oznaczone na początku tymi pięcioma literkami i znajdziecie je w dziale z one-shotami (nie przewiduję dla nich osobnej strony, no chyba że bardzo się rozrosną).

A teraz możecie już śmiało czytać ☺

_____

Było ciemno. Cholernie ciemno. Jak ja nie znosiłem takiej ciemnicy! Ech, tak naprawdę to byłem nocnym markiem i potrafiłem zarywać całe nocki, by poczytać albo po prostu poleżeć i pomyśleć. Gdy byłem młodszy, zamykałem się w pokoju i zasłaniałem okna roletami, a potem spędzałem dnie w ciemności, jak jakiś wampir. Nie lubiłem jednak, kiedy późno wieczorem musiałem wychodzić z domu, bo było ciemno. Ciemność odpowiadała mi tylko wtedy, jak mogłem zaszyć się w domu.

Poza tym wszystkim, miałem dzisiaj okropny humor. Wściekłość wylewała się ze mnie przez uszy. No bo, żeby cztery autobusy kolejno się zepsuły?! Powrót do domu zajął mi ponad dwie godziny. I jeszcze czterdzieści minut czekania na głupią przesiadkę. Mam gdzieś to miasto i tę przeklętą komunikację miejską, która nie może działać normalnie.

Wziąłem kilka głębokich wdechów. Musiałem się uspokoić. MUSIAŁEM. Dzisiaj paczką umówiliśmy się na popijawę w klubie, także będę mógł się odstresować. I schlany zacząć gadać jakieś pierdoły na swoje miasto. Ale teraz najważniejsze było zachowanie spokoju. Nie chciałem stresować swojego serduszka. Nie, nie choruję na wady serca! Mam na myśli swojego ukochanego. Ja i Kacper jesteśmy ze sobą ponad trzy lata. Tak, jestem gejem. Czy możemy pominąć ten moment, kiedy wszyscy macie ochotę mnie obrazić i zniszczyć? Po pierwsze, i tak mam w głębokim poważaniu wasze słowa. Po drugie, mamy trochę mało czasu.

Zakreśliłbym pokrótce historię naszego związku, ale... Nie da się pokrótce. Poważnie. Bo żeby wytłumaczyć chociażby jeden element, jak na przykład to, iż na nadgarstkach mam bandaże, a pod bandażami ogromne rany zrobione żyletą, to już muszę opowiadać co najmniej cztery inne historyjki. Także... Ja i Kacper zaczęliśmy chodzić w gimnazjum. Pierwszej gimnazjum. Wiem, co myślicie. Tak, wielka miłość dzieciaków. Otóż to, nieprawda. Sytuacja ta jest jednak w pewien sposób skomplikowana.

W każdym razie, Kacper z początku był jedynym, który znał moje problemy, jak na przykład problem z języczkiem. W podstawówce, za każdym razem, gdy pytali o ów przykład, przejeżdżali językiem po górnej wardze. Taa, fajnie miałem, nie? Nie, to nie było fajnie. Szczególnie, że chodziło o to, iż nie radziłem sobie z językiem polskim. Nie przedmiotem. Po prostu miałem tendencję do przestawiania się na język węgierski. Kolejny raz, za długo by tłumaczyć.

Wracając do mojego chłopaka. Rzecz jasna, on jest tym uroczym w naszym związku. Moja perełka czasem bardzo, bardzo się wszystkim zamartwia (a mną to już szczególnie), toteż wolałem ukryć to, że wkurzyły mnie autobusy. To akurat chyba najgłupszy powód. Mnie raczej łatwo zdenerwować. Ale on nie narzeka. To się liczy.

– Maciek! – wykrzyknęła Berenika i rzuciła mi się w ramiona, gdy tylko przekroczyłem drzwi klubu. Dziewczyna miała wyjątkowo nietypową urodę jak na realia polskie. Była dość wysoka i kształtna. Zawsze ubierała się w taki sposób, żeby podkreślić swoje atuty, to znaczy wydatne piersi i krągłe biodra. Najbardziej charakteryzowała ją ciemniejsza karnacja. Berenika nie należała do typowych mulatek, a jednak jej skóra zawsze miała ładny, opalony odcień. Co ciekawe, reszta jej rodzeństwa była blada jak ściany. Całość dopełniały brązowe, kręcone włosy do połowy pleców i czekoladowe oczy.

– Nareszcie jesteś! Baliśmy się, że może znów będziesz miał jakieś głupie pomysły i nie przyjdziesz – kontynuowała.

– Pff! – prychnąłem.

Przyjaciółka poprowadziła mnie do stolika, przy którym siedziała niewielka grupka ludzi. Tradycyjnie, ja byłem ostatni. A teraz zgadnijcie, koło kogo usiadłem. Taa, to jasne. Cmoknąłem go delikatnie w usta.

Mój Kacperek też miał nietypową urodę. Przede wszystkim był dość niskim chłopakiem o bladej skórze nigdy nie łapiącej opalenizny. Idealny kontrast stanowiły krótko ścięte czarne włosy i duże, ciemne oczy przypominające węgielki. Jego pełne czerwone usta zawsze wyglądały, jakby były wyszminkowane, a tak naprawdę Kacper nie używał takich specyfików – w przeciwieństwie do mnie.

– Maciek – odezwała się Diana, urocza blondynka z mojej klasy, humana. – To co w zasadzie masz pod tymi bandażami?

– Zapewne jakąś ranę – prychnęła Berenika. Ta dziewczyna znała całą historię. I wiedziała też, że nie lubię opowiadać, jak doszło do tego, że zrobiłem sobie na rękach to, co zrobiłem.

– A to przez kogoś? – kontynuowała swoje Diana. Diana była naprawdę miłą osobą i moją jedyną bliższą przyjaciółką z klasy. W zasadzie bardzo stroniłem od ludzi i gdy ktoś za bardzo się do mnie zbliżał, to na ogół rezygnowałem z tej relacji. Dianie jednak udało się jakoś do mnie dotrzeć i choć znaliśmy się dość krótko, to lubiłem jej towarzystwo. Jedynym jej problemem była ciekawość kierowana nadmierną troską.

Przy stoliku zapanowała niezręczna cisza. Kacper spuścił wzrok, a ja ująłem delikatnie jego dłoń, przekazując, by nie myślał o tym, o czym myślał. Bo wiecie, to tak jakby przez niego. Nie żebym ja tak uważał, ale on tak sądził. Niestety.

Doszło między nami do całkiem ostrej kłótni jakiś czas temu, kiedy to on zdecydował się wydać prawdziwy powód, dla którego ze mną gadał. Chciał poznać moją mamę. (Moja mama była popularną sławą.) I wiecie, co? Wyznał mi to po trzech latach związku. Zirytowałem się, ale tylko przez chwilę. Potem było mi smutno... A potem pogadałem z nim i próbowałem przywrócić nasz związek. On mnie zranił i nie chciał do mnie wrócić, czaicie? Powiedział, że nie zasługuje na moje przebaczenie. Prawie mu wtedy przygrzałem w tę zdolną główkę. Powiedziałem tak: „Nie było, co przebaczać. Takie rzeczy się zdarzają”. Patrzył na mnie jak na kretyna. Co miałem zrobić? Kochałem tego głupka. Poza tym, przyśnił mi się też wtedy mój tato i mówił mi naprawdę dziwne, lecz mądre rzeczy.

– Coś podać? – Poratowała nas kelnerka.

Zamówiliśmy sporo piwa. Prawdę mówiąc, bardzo sporo. Nie minęło nawet pół godziny, a Kacper siedział na moich kolanach, a reszta paczki (która została przy stoliku, a nie wywiało ją na parkiet) mogła podziwiać, jak wygląda pocałunek pary gejów. Chociaż, nie różnił się on prawie niczym od normalnego. Wyjątkiem są osoby, które biorą w nim udział.

– Kacper – odezwał się Michał.

Wywróciłem oczami. Nie przerywa się w takim momencie!

– Tak?

– Zatańczysz ze mną?

Z trudem powstrzymałem wybuch śmiechu. O ile mi się to udało, o tyle inni przy stoliku pozwolili sobie na chwilę radości. Ja jedynie się uśmiechnąłem. Kacper rzucił mi pytające spojrzenie „o pozwolenie”.

– Nem probléma – powiedziałem.

– I co nie będziesz zazdrosny, gdy inny chłopak wyrywa ci chłopaka? – zapytała Berenika.

– Jest taka potrzeba?

– No raczej, że tak! Ja bym na twoim miejscu nie pozwalała na takie rzeczy...

– Wtedy wyjdę na zaborczego. Bez przesady, Berenika, Kacper może i jest moją własnością, ale nie jest na jakichś ograniczonych prawach. Może robić, co mu się żywnie podoba.

– A ty masz to w dupie?

– Jak wszystko – uśmiechnąłem się. Z tego słynąłem. Bardzo często powtarzałem teksty w stylu: „olewam to”, „mam to w dupie” oraz (tu, proszę, bez skojarzeń!) „zwisa mi to”.

Mój chłopak nachylił się nad moim uchem i szepnął jedno słówko.

– Örökre.

Potem zniknął z Michałem w tłumie tańczących. Kacper nie znał węgierskiego, ale kilka słówek wyłapał ode mnie. Głównie te, które kierowałem do niego albo często powtarzałem. Jak na przykład: nem, igen, czy jól. To takie banały – nie, tak, dobrze.

– W ogóle o niego nie walczysz – warknęła Berenika. – Jak on ma się czuć kochany?

– Skoro znasz historyjkę szczęścia i nieszczęścia, to dlaczego nie widzisz naszej miłości?

– Ja ją widzę pomiędzy wami. I ze strony Kacpra. Nie od ciebie.

– Przynajmniej on ją widzi.

– Jesteś pewien?

– Tak.

Nie.

Co jeśli Berenika ma rację? Może źle okazuję swoje uczucia? Może w ogóle ich nie pokazuję i Kacper ma mnie dość? Bo przecież... Każdy chce wiedzieć i czuć, że jest kochany. Wyznawanie i pokazywanie uczuć jest chyba dla mnie za trudne.

Berenika była jedną z niewielu osób, która naprawdę umiała przemówić do mojego rozsądku. Gdyby ktokolwiek inny rzucił w moją stronę taką uwagę, pewnie puściłbym ją mimo uszy, ale takie słowa z jej strony bardzo na mnie oddziaływały.

– Idę do toalety – rzuciłem.

Toalety były okropne. Obskurne! Fee, ohyda. Jak na to patrzyłem rzygać mi się chciało. Pomijając fakt, że wszystko było pomazane markerami, a na ścianach było jakieś słabe graffiti, to panował tu syf. Po podłodze walały się setki papierów. W kątach leżały pogniłe resztki jedzenia, a do tego jebało jak cholera. Na lustrze były takie mazie, że nie sposób zobaczyć własne odbicie. Z obrzydzeniem odkręciłem jeden z kranów. Wyleciała czys... po prostu woda. Ni to brudna, ni czysta. Zamoczyłem dłonie. Opłukałem je delikatnie i długo. Przez chwilę rozważałem też ochlapanie sobie twarzy, aby trochę się uspokoić, ale nie chciałem rozmazać sobie makijażu.

Po kilku minutach opuściłem toaletę i udałem się do odpowiedniego stolika. Berenika i Kacper byli bardzo pochłonięci rozmową, toteż gdy stanąłem za nimi, nie zauważyli mnie. Mogłem spokojnie sobie posłuchać, na jaki temat rozmawiają.

– … nie robi – dokończyła dziewczyna. Był to najwyraźniej całkiem długi wywód.

– Tylko ci się wydaje. Ty widzisz jedynie to, co robimy, gdy jesteśmy przy ludziach. Nie zdajesz sobie sprawy z tego, że sam na sam coś takiego wygląda zupełnie inaczej. Maciek – gadali o mnie? – okazuje swoje uczucia. I to w cudowny sposób. Ja nie czuję się zaniedbywany, nic z tych rzeczy. Może tego nie widać, ale on jest romantykiem.

Jestem romantykiem? Nawet nie zdawałem sobie z tego sprawy. Ale chyba on wie coś takiego najlepiej... Moje zdanie zdanie chyba podzielała Berenika, bo najpierw wybuchła śmiechem, ale potem się uspokoiła i uśmiechnęła.

– Pozwolił ci tak po prostu tańczyć z Michałem! Nie bał się, że może się coś stać...

– Sugerujesz, że mógłbym go zdradzić?

– Och, to nie tak! To jasne, że nie. Wy jesteście takie słodkie zakochańce. Cute, love and forever. Tylko według mnie, on powinien choć trochę przejąć się taką sprawą. Ja nie mówię o zabranianiu wszystkiego, ale...

– Berenika, skoro tego nie zrobił to znaczy, że nie poczuł potrzeby.

– Ale...

– Mogę się dołączyć do rozmowy? – zapytałem, nachylając się pomiędzy nimi.

Usiadłem naprzeciwko. Dziewczyna zapytała szeptem mojego chłopaka:

– Myślisz, że słyszał naszą rozmowę?

– To Maciek – odparł Kacper na głos. – Oczywiście, że słyszał.

– Słyszałem – poparłem. – Słuchaj, Berenika, naprawdę rozumiem to, że zawsze interesował cię nasz związek i chciałabyś tego forever. No i sama byś nam napisała scenariusz, a propos wszystkiego. Co, gdzie, kiedy i inne takie pierdoły. Ale Kacper ma rację. Nie byłem zazdrosny, bo nie czułem takiej potrzeby. Znaczy, może ciut zazdrosny byłem. W każdym razie, ufam Kacprowi. On może robić, co chce. Ja nie mam na to wpływu.

– Skoro jesteś taki olewczy, on może nie wiedzieć, co do niego czujesz!

– Wiesz, że bardziej cenię sobie węgierski od polskiego. Szeretem. Sprawdź sobie na Google Tłumaczu, co to oznacza.

– Że go kochasz – powiedziała. – Znam to słowo.

Zmarszczyłem brwi. To trochę dziwne, że zna jakieś randomowe słowa po węgiersku. Ale okay.

– No właśnie – odparłem. Kątem oka zauważyłem, że moja perełka zaczerwieniła się nieznacznie. Słodkie.

– Odpuszczę, ale powiedz mi jedno. Jak długo wytrzymasz bez Kacpra?

Rozważałem, czy jej nie wyśmiać. No bo co to w ogóle za pytanie? Moim skromnym zdaniem, odpowiedź jest oczywista, skoro szeretem. Uśmiechnąłem się delikatnie, ująłem dłoń mojego chłopaka i ucałowałem koniuszki palców. Potem odezwałem się.

– Bez Kacpra? Nie wytrzymam.

Örökre.