Rozdział 3

TREŚĆ USUNIĘTA 16.02.2021 r.

Epilog

Mówiłem już kiedyś, jak Chris fantastycznie wygląda w garniturze? Bo szczęka poleciała mi niemalże do samej podłogi, kiedy przyszedł do mnie i poprosił, żebym zawiązał mu zielony krawat. Ja miałem taki sam. Chcieliśmy delikatnie zasygnalizować wszystkim, że jesteśmy razem. Tak jakby jeszcze istniał ktoś, kto o tym nie wiedział.

Rozdział 36

– Wow, świeże powietrze! – zawołałem.

Tydzień, który musiałem spędzić w szpitalu, minął mi całkiem szybko. Chociaż miałem momenty, w których myślałem, że zanudzę się na śmierć, to jednak udało mi się to jakoś przetrwać. Z prawdziwą radością wyszedłem w końcu na zewnątrz. Co więcej, odbierał mnie Chris, więc już nie mogłem się doczekać, aż wrócimy do domu.

– Cieszysz się jak jakiś przedszkolak – skomentował Chris.

– Dziewiętnaście dni bez świeżego powietrza – usprawiedliwiłem się.

– Szesnaście – poprawił mnie. – Z czego dziewięć byłeś nieprzytomny.

– Nie cieszysz się, że wyszedłem – wytknąłem mu.

Chris wywrócił oczami i przyciągnął mnie do siebie.

Rozdział 35

Dryfowałem gdzieś na granicy jawy i snu. Czasem słyszałem głosy, a chwilami było zupełnie cicho. Zdarzało się, że światło przemykało gdzieś pomiędzy moimi zamkniętymi powiekami. Czułem dłoń trzymającą moją dłoń.

Nie wiedziałem, gdzie jestem.

Nie wiedziałem, kiedy jestem.

Rozdział 34

Upadłem, więc oddam się mojej przejażdżce.