Rozdział 36

– Wow, świeże powietrze! – zawołałem.

Tydzień, który musiałem spędzić w szpitalu, minął mi całkiem szybko. Chociaż miałem momenty, w których myślałem, że zanudzę się na śmierć, to jednak udało mi się to jakoś przetrwać. Z prawdziwą radością wyszedłem w końcu na zewnątrz. Co więcej, odbierał mnie Chris, więc już nie mogłem się doczekać, aż wrócimy do domu.

– Cieszysz się jak jakiś przedszkolak – skomentował Chris.

– Dziewiętnaście dni bez świeżego powietrza – usprawiedliwiłem się.

– Szesnaście – poprawił mnie. – Z czego dziewięć byłeś nieprzytomny.

– Nie cieszysz się, że wyszedłem – wytknąłem mu.

Chris wywrócił oczami i przyciągnął mnie do siebie.

– Oczywiście, że się cieszę.

Podróż do domu niesamowicie mi się dłużyła. Chris chyba to zauważył, bo cały czas zagadywał mnie jakimiś pierdołami, ale byłem raczej słabym słuchaczem. Chwilami patrzyłem przez okno, a potem bawiłem się jego telefonem. Powinienem w końcu wybrać się do sklepu i kupić sobie nowy, ale ciągle jakoś nie miałem okazji.

Kiedy pod długich godzinach (to jest niecałym kwadransie) dojechaliśmy na miejsce, niemal od razu wyskoczyłem z samochodu. (Swoją drogą, byłem nieprzytomny dziewięć dni, a Chris wciąż nie zdążył zainwestować w lexusa!) Chris się ze mnie śmiał, ale miałem go gdzieś i podbiegłem do drzwi wejściowych. Weszliśmy razem do środka i od razu przyciągnąłem go do siebie. Pocałowałem go mocno i głęboko. Chris, choć trochę zaskoczony, oddał pocałunek i przyciągnął mnie bliżej siebie. Całowaliśmy się bez przerwy przez kilka minut, aż w końcu odsunęliśmy od siebie usta powoli. Wciąż jednak się przytulaliśmy. Naprawdę nie miałem ochoty wysuwać się z jego objęć.

– Tęskniłem – mruknąłem.

– Ja też – odparł Chris.

– Musimy teraz koniecznie porobić coś razem.

– Chcesz iść do łóżka? – zaproponował.

Uśmiechnąłem się zadziornie.

– Bardzo chętnie – powiedziałem i cmoknąłem go w usta. – Ale może później. Zróbmy coś, żebym mógł wyładować nadmiary energii, które zebrały się we mnie podczas pobytu w szpitalu. Jeszcze trochę, a wybuchnę.

– Więc twierdzisz, że w łóżku ze mną się nie wyładujesz?

– Wierzę, że porządnie mnie wymęczysz – przyznałem. – Ale później.

Chris zaśmiał się, ale już nie próbował mnie namawiać. Zaoferował, żebyśmy pojechali trochę potrenować. Co prawda, Medycy powiedzieli, że powinienem powoli wracać do ćwiczeń siłowych, ale to nie oznaczało, że nie mogłem się wcale zmęczyć. Ponieważ też miałem to całe medyczne wykształcenie, orientowałem się, jakie mam możliwości.

Pojechaliśmy do Dievam i wybraliśmy jakąś wolną salę treningową. Nie byłem pewny, co chcę robić, a i tak nie mogłem wykonywać ciężkich rzeczy, więc postanowiłem porzucać kołkami do celu w ścianie. Nie było to tak naprawdę żadne prawdziwe ćwiczenie, ponieważ kołków używało się do walki kontaktowej, ale trochę wyluzowałem. Chris siedział na parapecie i oglądał, jak zmagam się z niewidzialnymi przeciwnikami. Dzielnie wytrwał ze mną przez trzy godziny, podczas których robiłem cały czas jedną, tę samą rzecz. Pod koniec chyba zaczęło mu się nudzić, bo stanął obok mnie i zaczął robić to samo.

– Myślisz, że to kiedykolwiek przyda ci się w walce z wampirami? – zapytał.

– Nigdy nie rzucałeś w nich kołków?

– No, parę razy się zdarzyło, ale nie było to zbyt efektowne.

– Bo nie miałeś odpowiedniego cela – wytknąłem mu.

– Skoro tak twierdzisz.

– Chciałbyś ze mną walczyć? – zapytałem.

– Nie wiem, czy powinieneś. – Właśnie takiej odpowiedzi się spodziewałem.

– W takim razie porzucamy kołkami.

Po egzekucji wszystko miało wrócić do normy, a to oznaczało, że czekały nas nowe misje. Mnie niestety czekało też wyzwanie w postaci znalezienia tymczasowego członka dla mojej drużyny, ponieważ Eira wzięła wolne z powodu ciąży. Chciałem to miejsce zaoferować Noelowi, bo jego drużyna poważnie się rozsypała, ale nie byłem pewny, czy będzie chciał od razu wrócić do walki.

Wciąż nie udało mi się dowiedzieć, czy treningi z młodymi się przyjęły i wrócą do naszych stałych zajęć. Choć na początku średnio mi się podobał ten pomysł i nie czułem się dobrze z tym, że ktoś zmuszał mnie do trenowania jakichś dzieciaków, to teraz zmieniłem zdanie. Całkiem się z nimi zgrałem i w sumie bardzo ich polubiłem, więc z prawdziwą chęcią przygarnąłbym ich z powrotem pod moje skrzydła.

Choć spisek się wyjaśnił, a tajemniczy morderca został odnaleziony, wiedziałem, że Dievam będzie tym żyło jeszcze przez długi czas.

– Myślę, że możemy wracać – powiedziałem.

– Nareszcie. – Chris westchnął.

– Byłeś dzielny.

– Więc chyba należy mi się nagroda.

– Nam obu należy się nagroda.

Chris rozejrzał się dookoła z zainteresowaniem. Podszedł do drzwi i przekręcił klucz, zamykając nas od środka. Oparł się o ścianę obok i popatrzył na mnie tak pociągającym spojrzeniem, że aż zmiękły mi nogi.

– Uprawiałeś kiedyś seks w sali treningowej? – zapytał, a na moją twarz wpłynął uśmiech.

– Nie.

– W takim razie koniecznie musimy to zmienić.

*

Cisza w kuchni została zaburzona przez Eirę, która miała chyba dzisiaj ochotę coś stłuc. Huke już od rana słyszał, jak blondynka rozwalała się po całym domu, ale teraz to już przeszła samą siebie. Chłopak w zasadzie nie wiedział, czy powinien zagadać i zapytać, co się dzieje. Eira ostatnio była bardzo drażliwa, ale wiedział, że było to spowodowane urazem jej brata. Teraz, kiedy Max wyszedł ze szpitala, dziewczyna trochę się uspokoiła. Znaczy tylko na początku, bo teraz znów wróciła do swojej niesfornej formy.

– Uspokoisz się trochę? – zapytał Huke, wchodząc do kuchni.

– Przeszkadzasz mi – warknęła od razu.

Huke od razu wiedział, że mieszkanie z Eirą nigdy nie będzie łatwe, ale nie spodziewał się, że będzie aż tak trudno. Humorki blondynki postanowił zrzucić na hormony i inne takie pierdoły. Jeszcze tylko osiem miesięcy ciąży, a potem osiemnaście lat wspólnego wychowywania dziecka. Łatwizna.

– Ostatnio jesteś jakaś nieswoja.

– Idę na badania. Nie wkurwiaj mnie.

– Jakie badania? – zainteresował się.

– Żadne – warknęła, stawiając głośno kubek na blacie.

Łowca skrzywił się.

– Nie wiem, jak mam ci w czymkolwiek pomóc, skoro nie chcesz ze mną nawet rozmawiać.

– Przecież rozmawiamy – odparła ostro.

– To ja podziękuję za taką rozmowę.

Huke odwrócił się i już miał opuścić kuchnię, kiedy usłyszał, jak Eira wzdycha teatralnie.

– Badania ciążowe – przyznała niechętnie.

Chłopak zwrócił się z powrotem w stronę swojej rozmówczyni, ale ta i tak na niego nie patrzyła.

– Chcesz, żeby poszedł z tobą? – zapytał.

– Nie musisz. Załatwię to sama.

– A mógłbym z tobą pójść?

Eira spojrzała na niego niepewnie.

– Obojętne mi to. – Wzruszyła ramionami.

– Chciałbym pójść – przyznał Huke.

Blondynka skinęła głową na znak zgody i nic więcej nie powiedziała. Huke zastanawiał się, czy to dobry moment, aby poruszyć z nią jakiś poważniejszy temat rozmowy, ale w sumie trochę się jej bał. Wiedział, że Eira nie zrobi mu krzywdy, ale i tak wolał jej się nie narażać. Zamiast rozpoczynać kolejne dyskusję, przyszykował się do wyjścia i usiadł w salonie, żeby poczekać na dziewczynę.

Huke poważnie się zamyślił i nawet nie zauważył, kiedy blondynka stanęła przed nim. Wciąż niezadowolona.

– Gotowy?

– Tak, tak. – Podniósł się z kanapy. – Idziemy?

Dziewczyna skinęła głową i podążyła do wyjścia. Na zewnątrz wsiedli do samochodu, Eira na miejsce pasażera, a Huke – kierowcy.

– Wiesz, że jeśli coś się dzieje, to możesz ze mną porozmawiać, prawda? – zapytał, ruszając z podjazdu.

Blondynka tylko wzruszyła ramionami.

– A tak w ogóle... – Huke zawahał się. – To co z nami będzie?

– A co ma być?

– Nieważne – mruknął.

– Nie wnerwiaj mnie dzisiaj. Jak już zaczynasz jakiś temat, to chociaż skończ. Naprawdę nie mam ochoty bawić się w jakieś zgadywanki, więc mów konkretnie i już.

Ostry ton towarzyski wcale nie zachęcał Huke'a do rozmowy.

– Będziemy po prostu to dziecko wychowywać? – zapytał.

– Nie zmuszam cię do niczego. Jeśli nie chcesz mieć dodatkowych zobowiązań, odejdź śmiało. Nie przejmuj się Maxem, ja się z nim rozprawię, jakby się na ciebie wściekał.

Podejście Eiry trochę go zaskoczyło. Jasne, wiedział, że ona nigdy nie zniży się do poziomu, w którym błagałaby kogoś o pomoc, ale nie spodziewał się, że byłą skłonna bronić go przed bratem. Oczekiwał raczej, że będzie się wściekać wewnętrznie za wymigiwanie od obowiązków. Nie żeby Huke planował się wymigać.

– Nie o to mi chodziło.

– A o co? – zapytała Eira z zainteresowaniem. Wydawała się trochę spokojniejsza.

– Jest szansa, żeby było między nami coś więcej? – wypalił Huke. Czuł, jak jego policzki płoną z zażenowania, ale był dumny, że w końcu udało mu się poruszyć ten temat.

– W jakim sensie? – Chłopak powstrzymał pragnienie uderzenia głową o kierownicę. Jak inaczej można było zinterpretować takie pytanie?

– W sensie związku – mruknął niepewnie. Wiedział, że zupełnie się odsłaniał, a Eira mogła wykorzystać tę sytuację i przemielić jego uczucia w dowolny sposób, ale nie chciał już dłużej żyć z nią w niepewności. Wolał wyjaśnić tę sprawę jak najszybciej.

– Och – szepnęła Eira. – Nie wiem. Znaczy... a chcesz?

– Lubię cię – przyznał, nie odwracając wzroku od drogi. Okoliczności, w jakich prowadzili tę rozmowę bardzo mu sprzyjały, bo nie musiał na nią patrzeć. Pozostawało mu jedynie ignorować szybkie bicie serca w klatce piersiowej.

– Ja, hm, ja ciebie też – wyznała dziewczyna.

Huke spróbował powstrzymać uśmiech cisnący się na jego usta, ale jakoś słabo mu to wyszło. Odważył się nawet zerknąć kątem oka na Eirę.

– Myślisz, że możemy być razem?

– Tak, hm. Myślę, że możemy spróbować.

Huke zarejestrował sobie w głowie, że gdy tylko dojadą na miejsce, musiał ją pocałować.

*

– Nigdy nie byłam na egzekucji – wyznała Liva.

Nikki wraz ze swoją dziewczyną szła na obecnie najważniejsze wydarzenie w Dievam, czyli ukaranie Layli Blackwater. Fioletowowłosa wiedziała, jak to będzie wyglądało. Dyrektor w imieniu sądu i Zarządu odczyta wyrok, czyli egzekucję. A potem odpowiednio przeszkolony Łowca, stojący wraz ze skazaną za specjalną szybą, strzeli jej w głowę. I tyle.

– Nie musimy iść – powiedziała Nikki.

– Ale chcę. Nigdy nie miałam odwagi się wybrać. Myślę, że teraz powinnam.

Nikki wzruszyła ramionami. Tak naprawdę średnio chciała iść, ale wolała, żeby Liva szła z nią niż sama. Tak naprawdę egzekucje nie należały do jakichś ulubionych pokazów Łowców, lecz ukaranie Layli miało być prawdziwym wyjątkiem. Niemalże każdy się wybierał.

Dziewczyny przyszły na miejsce idealnie o czasie. Sala była bardzo przepełniona, ale Nikki i Liva i tak przepchały się na początek pod samą scenę. Na scenie wszystko było już gotowe. Po lewej stronie stało przeszklone pomieszczenie przypominające trochę akwarium. W jego wnętrzu na samym środku stało specjalne krzesło, do którego należało przypiąć skazańca. Obok ustawiono mównicę, a za nią stały siedzenia ustawione w równy rząd. Były to miejsca przygotowane dla Zarządu.

Liva dostrzegła Maxa, Chrisa i Noela stojących na samym przodzie, więc dziewczyny ustawiły się obok nich. Przywitały się zwięźle i oczekiwały w ciszy. W zasadzie większość Łowców zachowywała się zaskakująco spokojnie i kulturalnie. Najwidoczniej dotarła do nich powaga sytuacji.

Równo o dwunastej do szklanej klatki trzej rosłych mężczyzn wprowadziło Laylę Blackwater i przypięli ją do krzesła. Potem opuścił pomieszczenie, a ich miejsce zajął jeden zamaskowany Łowca, trzymający w prawej ręce naładowaną broń.

Chwilę później na scenę weszła duża grupa Łowców i zajęła swoje specjalnie przygotowane miejsca z tyłu. Na sam koniec wszedł dyrektor Smith i podszedł do mównicy.

– Witam was, drodzy Łowcy – przywitał się. – Chciałbym powiedzieć, że cieszę się na nasze dzisiejsze spotkanie, lecz nie mogę. Wszyscy wiemy, dlaczego się tutaj znaleźliśmy. Okropne zbrodnie, których dokonała ta okropna kreatura, zostaną dzisiaj pomszczone. Wierzę, drodzy Łowcy, że nikt z was nigdy nie dopuści się do hańby, jaką jest odbieranie życia własnym braciom i siostrom. Niech te wydarzenia będą dla was przestrogą. Layla Blackwater, była Łowczyni Organizacji Dievam, została skazana na karę śmierci.

Dyrektor wycofał się z mównicy i spuścił głowę w dół. Wszyscy powstali, a jedyną siedzącą osobą pozostała sama skazana. Łowcy skierowali swój wzrok w stronę klatki. Layla wyglądała zaskakująco zwyczajnie. Nie wydawała żadnych odgłosów (choć raczej nie miała takiej możliwości, ponieważ została zakneblowana) i nie szarpała się. Jedynie jej oczy były podkrążone, jakby od dawna nie spała. Egzekutor stanął po jej prawej stronie. Jego ruchy wyglądały na mechaniczne, kiedy odbezpieczał broń, przykładał ją do głowy Layli. Oddał strzał. Ciało byłej Łowczyni opadło bezwładnie.

*

Nigdy nie uprawiałem z nikim tak dużo seksu jak z Chrisem. Zaraz po powrocie do domu z egzekucji skończyliśmy w łóżku. Pewnie nie było to do końca smaczne, ale byliśmy tak głodni siebie, że nie przejmowaliśmy się tym, że nie wypada.

Chris właśnie brał prysznic po naszym drugim numerku. Swoją drogą zapraszał mnie, żebym się przyłączył, ale wiedziałem, jak to się skończy. A miałem jeszcze siniaki po naszym razie na podłodze w sali treningowej. Ciągle byliśmy blisko, a mi wciąż było mało. Czy można kogoś kochać mocniej?

– Myślałem, że do mnie przyjdziesz – powiedział Chris, wchodząc do sypialni w samych bokserkach i tarmosząc ręcznikiem swoje mokre włosy.

Podziwiałem z uwielbieniem jego umięśnione ciało. Do końca życia takie widoki? Bardzo chętnie.

Ja natomiast leżałem w łóżku zupełnie nagi, ponieważ nie miałem ochoty się podnosić, chociażby po to, żeby sięgnąć po kawałek jakiegoś ubrania. Chris chyba to docenił, bo przyglądał mi się z prawdziwą przyjemnością.

Czułem, jak coraz bardziej się podniecam, gdy tylko tak przede mną stał i mnie obserwował.

– Jeszcze raz? – zapytałem.

– Jesteśmy trochę niewyżyci – stwierdził w odpowiedzi. A potem padł na łóżko obok mnie i zaczął się wylegiwać.

Uśmiechnąłem się i przysunąłem bliżej.

Chris błądził przez chwilę wzrokiem po moim ciele, aż w końcu odwrócił się na plecy.

– Ubierz się – poprosił. – Chcę z tobą pogadać.

– Robi się poważnie – zauważyłem, ale podniosłem się z łóżka, żeby założyć dresy. Potem wskoczyłem z powrotem na posłanie i usiadłem pod ścianą, opierając się o poduszkę.

Chris przysunął się do mnie i również podniósł się do siadu.

– To chyba będzie poważne – wyznał.

– Okay. Co się dzieje? – zapytałem.

– Wtedy, kiedy trafiłeś do szpitala – zaczął – byłem przerażony, ale i wściekł. Wściekły na siebie, na nas, na pracę, którą wykonujemy. Pomyślałem, że gdybyśmy robili coś normalnego, a nie należeli do jakiejś tajnej organizacji zajmującej się tropieniem wampirów, może nic z tego by się nie wydarzyło. Powiedziałem wtedy, że kiedy to wszystko się skończy, kiedy wyzdrowiejesz i pozbędą się Layli, to rzucę Dievam. Postanowiłem zostać normalnym człowiekiem z normalną pracą na budowie. Wolałem zbierać jakieś gruzy niż... narażać się na to.

Popatrzyłem na Chrisa, próbując wyszukać w jego twarzy jakiś żart, ale wyglądał zupełnie poważnie. Zupełnie mnie tym zaskoczył, bo odkąd pamiętałem bardzo nienawidził wampirów i chciał zabić je wszystkie.

– Nadal chcesz odejść? – zapytałem.

Chris wzruszył ramionami.

– Chcesz wiedzieć, co ja o tym myślę? – zgadywałem.

– Mhm – potwierdził. – Rzuciłbyś to wszystko? Żeby zbierać gruzy?

Nie odpowiedziałem od razu, tylko poważnie się nad tym zastanowiłem. Tak naprawdę nigdy wcześniej nie myślałem o odejściu z Dievam. To było jedyne życie i jedyny świat, jaki znałem. Od najmłodszych lat wychowywano mnie na Łowcę wampirów, a moja rodzina zajmowała się tym od pokoleń. Żaden Łowca nie kłopotał się zdobywaniem jakiegoś innego doświadczenia, ponieważ wszyscy od razu zakładali, że praca w Dievam jest tym, co ich czeka. Tak samo było ze mną. Nie miałem żadnego innego wykształcenia niż to łowieckie, więc gdybym z tego zrezygnował, pewnie faktycznie skończyłbym, zbierając gruz. Poza tym, czy ja w ogóle chciałem zajmować się czymś innym? Oczywiście, część tego wszystkiego brała się z wychowania oraz chęci podążania tą samą drogą, co moi rodzice, ale tak naprawdę w głębi serca czułem to. To było to, co robiłem. Zabijałem wampiry. Ratowałem te wszystkie biedne dusze, które nie miały pojęcia o ich istnieniu i zajmowały się swoimi innymi przyziemnymi rzeczami, jak chociażby tym zbieraniem gruzu. Tak wyglądało moje życie. I choć czekało mnie mnóstwo niebezpieczeństw i masa utrudnień, to chciałem z tym walczyć, aby spełniać się w swoim zawodzie. Swoim powołaniu.

Tylko jak to powiedzieć Chrisowi...?

– Ja... – urwałem. Nie byłem w stanie mu tego przekazać. Jemu po prostu zależało na naszym bezpieczeństwie.

– Nie zrezygnowałbyś z Dievam – powiedział za mnie. Po prostu się domyślił.

Skinąłem głową.

– Wybacz, Chris, ale... – zacząłem.

– Nie tłumacz się – przerwał mi. – Rozumiem to.

– Słuchaj – powiedziałem poważnie. – Jeśli chcesz odejść od Dievam, ja na pewno nie będę cię zatrzymywał. To nie jest tak, że nie możemy być razem, kiedy wykonujemy zupełnie inne prace. A skoro to sprawi, że poczujesz się lepiej i bezpieczniej, to pamiętaj, że ja wspieram cię w każdej twojej decyzji.

Chris pokiwał głową.

– Wiem.

Przysunąłem się do niego i objąłem go delikatnie. Chris wtulił się we mnie, a ja w niego i przez chwilę po prostu siedzieliśmy w ciszy.

– Nie zamierzam odchodzić. – Usłyszałem.

– Nie. To miałoby sens tylko wtedy, gdybyś i ty zrezygnował, bo martwię się o ciebie, a nie o siebie. Skoro ty zostajesz, to i ja zostaję. Poza tym, będę się czuł lepiej, wiedząc, że zawsze mogę ci jakoś pomóc podczas misji.

– To dobrze, że nie odchodzisz – odparłem. – Nie chciałbym rozdzielać się z tobą na dłużej niż to konieczne.

Poczułem, jak Chris całuje mnie w ramię, i pomyślałem, że teraz może być już tylko lepiej.

_____

No i nastał koniec. Pozostał jeszcze epilog, ale od razu uprzedzam, że jest on bardzo krótki, bo ma niecałą stronę. I pojawi się jutro :)

Tymczasem tutaj napiszę podsumowanie. Piszę je pod ostatnim rozdziałem, a nie ostatnią częścią tego opowiadania, ponieważ nie chciałabym, aby okazało się, że jest dłuższe niż epilog xD

Na początek chciałabym podziękować wszystkim tym, którzy dzielnie wytrwali ze mną i moim opowiadaniem. Chciałabym podziękować szczególnie tym, którzy odważyli się komentować, ponieważ zawsze mnie mobilizowaliście. Cichym czytelnikom również bardzo dziękuję, Wasze wyświetlenia były również motywujące. Ale do tych cichych czytelników mam teraz szczególną prośbę. Jeśli możecie, bardzo proszę o ujawnienie tutaj albo pod epilogiem – docenię każdy komentarz. Jakieś refleksje na temat całości albo prostą wiadomość: "Tak, czytałem/łam". Ponieważ jestem bardzo ciekawa, ile Was jest.

Osoby, które z kolei lubią się rozpisać, serdecznie zapraszam do jakiegoś podsumowania, napisania ogólnych przemyśleń na temat tego opowiadania. A jeśli macie chwilę i ochotę, to bardzo doceniłabym, gdybyście odpowiedzieli na następujące pytania:

1. Która postać najbardziej przypadła Ci do gustu? Dlaczego?

2. Która postać nie przypadła Ci do gustu? Dlaczego?

3. Co sądzisz o fabule opowiadania? (Możecie napisać cokolwiek: nudna, ciekawa, pogmatwana itp.)

4. Co Ci się najbardziej podobało w opowiadaniu?

5. Co Ci się najbardziej nie podobało w opowiadaniu? 

Dwa ostatnie pytania możecie zinterpretować dowolnie, a odpowiedzią może być nawet np. rodzaj czcionki xD

Ponieważ pisałam to opowiadanie na przestrzeni bardzo długiego czasu (tj. ponad dwóch lat), bardzo prawdopodobne jest, że zagubiłam jakieś wątki. Jeśli w Waszej pamięci pozostało coś, na czego wyjaśnienie bardzo liczyliście, a jednak nie pojawiło się ono w treści, możecie śmiało o to pytać. Czuję się zobowiązana, by rozwiać Wasze wszelkie wątpliwości.

A na koniec jest też małe podsumowanie dla mnie, Was może też zainteresuje. A więc kilka pytań:

1. Czy będzie kontynuacja?

Nie.

2. Czy cieszę się, że zakończyłam to opowiadanie?

Oczywiście, że tak! Pisałam je przez tak długi czas i tak często w nie wątpiłam, że dobrnięcie do końca jest dla mnie niesamowitym sukcesem. Pewnie będę tęsknić za tymi bohaterami i tą historią, ale wszystko musi się kiedyś skończyć.

3. Czy jestem zadowolona z tego, co powstało?

Szczerze mówiąc, mniej więcej. Z całokształtu jak najbardziej, ale czasem jak się wracałam do początkowych rozdziałów, to łapałam się za głowę. Niemniej jednak jestem świadoma wielu błędów, szczególnie tych w fabule, ale cenię sobie to, co powstało. I już teraz dążę to opowiadanie ogromnym sentymentem. Jedyne, co mnie najbardziej irytuje w tym opowiadaniu, to chyba tytuł xD

4. Co było najtrudniejsze?

Korci mnie, żeby odpowiedzieć wszystko. Bo tak naprawdę podczas pisania tego opowiadania napotkałam więcej problemów niż pozytywnych doznań. Ale gdybym miała jednak odpowiedzieć tak konkretnie, to pamiętam, że największą trudność sprawiało mi pisanie walk. 

5. Co było najłatwiejsze?

Tu z kolei wypadałoby napisać nic. Ale nie no, nie było aż tak źle. Powiem Wam, że całkiem łatwe było kreowanie tego opowiadania w głowie. Po prostu sobie o nim myślałam i nie musiałam martwić się pisaniem. Łatwy chyba też był dla mnie rozdział 35. Z jakiegoś powodu pisało mi się go wyjątkowo przyjemnie i ze wszystkich części tego opowiadania najbardziej lubię ten.

6. Ile stron ma to opowiadanie?

229.

Podejrzewam, że już wiecie, że nie rzucam przygody z pisaniem, bo zaczęłam publikować drugie opowiadanie, ale i tak przypominam. I zapraszam do czytania Being your voice.

A Wam wszystkim dziękuję za tę niesamowitą przygodę! Widzimy się w epilogu :)