Rozdział 3

Niska, zielonowłosa dziewczyna po raz kolejny uderzyła pięścią w worek. Musiała dużo ćwiczyć, aby nie stracić kondycji. Miała dopiero szesnaście lat i prawie wszyscy olewali jej osobę. Na misjach największe zadanie, jakie kiedykolwiek dostała to: „Pilnuj wejścia, jak zobaczysz coś nie w porządku, możesz wkroczyć w akcję.”. Oczywiście, wszystko było w porządku i dziewczyna tylko stała. Na koniec i tak wszyscy powiedzieli jej, że źle wykonała swoje zadanie! Miała tego dość. Nikt nie brał jej na poważnie, nie pozwolili jej nawet się wykazać. A ona była lepsza od dorosłych łowców, którzy mają lepsze doświadczanie. Zielonowłosa chciała być tylko dostrzeżona. Chciała, by ktoś ją docenił i powiedział: „Możesz walczyć!”.

Każdy łowca trenował od małego, a po minimum ośmiu latach szkolenia zdawało się ostateczne testy. Jeśli się je zaliczyło, otrzymywało się Licencję. Tak naprawdę tylko niewielkiej grupie udaje się zdać egzaminy za pierwszym razem. Większość jest pełnoprawnym Łowcą po średnio czterech próbach. Kiedy nie udawało się zaliczyć testów, po dwóch miesiącach można było po raz kolejny podjąć się tego wyzwania. Ta Łowczyni nie musiała. Zdała za pierwszym podejściem!

Prawie wszyscy z grupy treningowej zielonowłosej wciąż męczyli się ze zdobyciem Licencji, gdyż w tym roku egzaminy były wyjątkowo trudne. Ona swoją miała od czterech miesięcy. Odbyła dopiero siedem misji, na żadnej nie została potraktowana poważnie, więc stwierdziła, że powinna zacząć trenować na własną rękę. Młoda Łowczyni musiała o siebie zadbać, bo nikt nigdy się nią nie zainteresuje i nigdy nie znajdzie grupy, w której zostanie na stałe. Czasami miała wrażenie, że to przez kolor jej włosów. Ale cóż... Lubiła zielony i nie zamierzała się zmieniać.

Dziewczyna miała swojego idola. Kogoś, kogo naśladowała i chciała być jak ta osoba. To był Max McCarey. Czerpała z niego inspirację za każdym razem, gdy chciała się poddać. Uważała go za niezwykłego, bo mimo tego, że jego rodzice zmarli w walce z wampirami, on się tego nie obawiał. To takie niesamowite. Któregoś razu chciałaby, aby to o niej wszyscy mówili, jak o jakiejś bohaterce. I tak bardzo chciała poznać Maxa! Ale czy ktoś taki jak on kiedykolwiek zauważy taką dziewczynę, jak ona? Dziewczynę, którą wszyscy mają w dupie?

*

  — Taki z ciebie Łowca jak z koziej dupy trąba – usłyszałem.

Rozejrzałem się w poszukiwaniu autora tego tekstu. No jasne, moja siostra. Mówiła do Huke'a, który wyraźnie się zaczerwienił na jej słowa. Albo się zawstydził, albo zezłościł. Znając życie, pewnie oba.

Znajdowaliśmy się salonie w Siedzibie Głównej. Kiedy Łowcy nie mieli misji, treningów, ani innych ciekawych zajęć do roboty przychodzili właśnie tu. Dziewczyny uwielbiały ze sobą plotkować na różne tematy. Kiedyś usłyszałem, jak Nikki na jednym wydechu mówi do innej Łowczyni coś takiego: „Ostatnio słyszałam, jak ktoś mówił, że Anice widziała, jak Troy i Becca się całują. Myślisz, że się znów zejdą? Oni bardzo do siebie pasują. W ogóle nie rozumiem, po co oni się rozstali i to aż cztery razy! No bo ile można nam robić takie napięcie, prawda? Oni doskonale zdają sobie sprawę z tego, że wszyscy interesują się ich związkiem, więc dlaczego o nas nie pomyślą? Oprócz tego, trafiłam ostatnio na takiego przystojnego łowcę...”, i dalej pozwoliłem sobie nie słuchać tego bełkotu. Jeśli chodzi o facetów, to bardzo często się przekomarzaliśmy, gadaliśmy o misjach, podziwialiśmy dupy albo umawialiśmy na piwo. Różnie było.

Eira, moja kochana siostra, oraz Huke nie zaliczali się do żadnej z tych dwóch grup. Oni zapewniali rozrywkę pozostałym przez swoje ciągłe kłótnie. I właśnie znów się kłócili. Co za zaskoczenie.

— Może nie jestem wybitnym Łowcą, ale przynajmniej moja twarz nie wygląda jak Pinokio po inwazji termitów.

Wszyscy się zaśmiali, a moja siostra warknęła wściekle.

— Cóż, na szczęście nie mam zębów jak ty. Żółty kolor jest naprawdę ładny, ale bez przesady.

— To bez znaczenia, skoro interesuje się mną sporo osób. Ty jesteś popularna tylko dlatego, że jesteś tania, niczym wózek w supermarkecie. Wiesz, wkładasz piątka i pchasz, ile chcesz.

— Wiesz co, skurwielu? Wybaczam ci, bo debilizm to cecha wrodzona i nic nie możesz na to poradzić. – Po tych słowach po prostu sobie poszła. Domyśliłem się, że trochę ją ten tekst zabolał, w końcu została porównana do dziwki. W tej potyczce coś sobie gorzej poradziła. Nie żebym jej kibicował, czy coś. Za Huke'm też nie byłem, ja obstawiam przy tym, żeby się pogodzili. Coś się nie zapowiada.

Zauważyłem, że Nikki zerka na mnie z drugiego końca salonu. Skinąłem jej głową, a ona uśmiechnęła się lekko i opuściła salę.

— Zamierzasz pozwalać, by jakiś idiota obrażał twoją siostrę w taki sposób? – zapytał Chris.

— Jej kłótnie z tym idiotą, to nie moja sprawa. Gdyby choć próbowała z nim dojść do porozumienia, to może bym się w to włączył, a tak to mam to w dupie. Nie rozumiem, jak można nienawidzić się z kimś niemal całe życie.

— On powiedział, że twoja siostra to dziwka i lubi się kurwić.

— W zasadzie, nie powiedział tego. Co najwyżej, dał to do zrozumienia.

— Czyli ją obraził! – warknął.

— Nie obchodzi mnie to. Chcesz się w to mieszać, to się mieszaj. Możesz mu nawet iść wjebać.

— A żebyś wiedział, że pójdę.

— To idź.

I poszedł. Szybkim krokiem skierował się do Huke'a i bez żadnej zapowiedzi rąbnął go z pięści w twarz. Łowcy zaczęli gwizdać i kibicować, kiedy Huke oddał Chrisowi i zaczęli się najzwyczajniej w świecie lać. Patrzyłem na to bez większego zainteresowania. Nie angażuję się w nie swoje sprawy. Z reguły.

Znudziło mi się takie stanie i nic nie robienie, więc zdecydowałem, że po prostu pójdę. Postanowiłem, że zrobię sobie spacer po całej siedzibie i popatrzę, co tam wyrabiają inni Łowcy. Ci, z którymi miałem styczność, czasem zachowywali się jak prawdziwa hołota. To aż bolało, biorąc pod uwagę fakt, że ja okazywałem jedynie prawdziwie szlacheckie maniery.

Dotarłem do głównego korytarza, który na końcu rozszerzał się tak bardzo, że powstał pokój. Ale nie było tu nic. No, prawie. Na ścianie wisiała duża tablica głosząca tytuł:

RANKING DZIESIĘCIU NAJLEPSZYCH ŁOWCÓW ŚWIATA

Co rok odbywało się badanie Łowców. Testowano wówczas każdego Łowcę oraz spisywano jego wyniki. Brano je potem i ustalano listę najlepszych Łowców. Odbywało się także uroczyste prezentowanie najlepszej piątki. A pokazana światu została lista dziesięciu najlepszych. Ale i tak wiedziałem, na którym miejscu jest niemal każdy Łowca z Rumming City. Większość lubiła o tym rozmawiać. Chris był wyjątkiem. Odkąd pamiętam, pytałem go, który jest w rankingu. Nigdy nie chciał się przyznać. Wiedziałem jedynie, że nie jest w pierwszej dziesiątce, bo nie było go na liście. Próbowałem kiedyś nawet tego poszukać, włamując się do komputera jakiegoś Łowcy Historyka, ale wszystko było zakodowane. Tylko u Chrisa.

Westchnąłem, patrząc na tę listę. Od trzech lat nic się nie zmieniło. Można by stwierdzić, że to trochę irytujące, ale... cóż na samym początku listy, przy numerze jeden, napisane było nazwisko: Max McCarey. Tak, byłem najlepszy.

— Rozumiem, że ta lista jest niesamowicie ciekawa, ale czy to jest powód, dla którego można pozwolić opuścić sobie spotkanie z samą panią dyrektor, panie McCarey? – usłyszałem poważny głos za sobą.

Odwróciłem się powoli, przeczuwając, kto za mną stoi. Nie myliłem się.

To była wysoka, poważna kobieta. Ciemnobrązowe włosy o lekko bordowym odcieniu spięła w ciasny kok na czubku głowy. Na jej nosie spoczywały okulary o grubych szkłach i czarnych oprawkach. Usta zacisnęła w wąską kreskę, okazując tym swoją powściągliwość. Na twarzy miała delikatne zmarszczki, ale i tak nie wyglądała na więcej niż czterdzieści lat, choć w rzeczywistości miała czterdzieści siedem. Stała prosto i dumnie, patrząc na mnie z wyższością. Oto pani Trudis Ravale, dyrektor dyrektorów Organizacji Dievam.

— Em... W zasadzie, kiedy trwało spotkanie nie było mnie tutaj – powiedziałem.

— Wiem. Ty i Christian Carter wybraliście się na małą wycieczkę do Laboratorium. Z tego, co słyszałam, zrobiliście naprawdę niezły bałagan.

— Jakby tam zawsze było czysto – prychnąłem.

— Tak, to prawda. Chemicy i Botanicy średnio dbają o porządek. Jeśli mogę wiedzieć, co nielegalnego tym razem postanowiłeś sprawdzić?

— Wydaje mi się, że spotkałem wampira, który nie uległ ciemności. Dotknąłem go, więc na mojej skórze zostało trochę jego próbki. Odbiłem to na płytce, zalałem płynem Nola i podłączyłem do GPS'a. Za czterdzieści osiem godzin powinien pojawić się sygnał. – Wytłumaczyłem wszystko spokojnie, nie przejmując się tym, że oficjalnie nie miałem prawa tego robić.

— Od teraz ja się zajmę sprawą tego wampira. Dobrze, Max?

Nie rozumiem, po co ona się w ogóle o to pytała, przecież nie dała mi możliwości wyboru!

Skinąłem głową.

— Świetnie. Ach, nie myśl sobie, że ominie was kara. Jeśli nie będzie was na następnym obowiązkowym spotkaniu, pożałujecie. Swoją drogą, prawie wszyscy Łowcy plotkują o tym, że ktoś zawrócił ci w głowie...

Co?

Dalej już nie słuchałem. Cholera, jak to się rozniosło? Przecież... Powiedziałem tylko dwóm osobom. Chris nikomu by nie powiedział. Eira pewnie powiedziała Nikki, a ona przekazała to najprawdopodobniej Tarrie i Beiano, a one... No cóż, to chyba logiczne, że wszyscy o tym wiedzą. Cholera!

— Życzę ci powodzenia, Max – usłyszałem delikatny głos pani dyrektor.

*

— Witam na spotkaniu naszej drużyny – powiedziała Eira.

Znajdowaliśmy się w salonie – ja, Eira, Chris, Nikki, Huke i Ryan. Niemal wszyscy członkowie mojej grupy. Oficjalnie brakowało dwóch osób, przy czym jedno miejsce mieliśmy wolne, więc tak naprawdę nieobecna była tylko Talia. Ale właśnie w jej sprawie się tu dziś spotkaliśmy.

— Niestety, wszyscy wtajemniczeni są – kontynuowała moja siostra, patrząc wymownie na Huke'a.

Prychnąłem mentalnie.

Nawiasem mówiąc, Huke miał podbite oko, a Chris rozciętą wargę, a poza tym obaj wyglądali jakby byli ofiarami jakieś strasznego monsunu czy tornada, które postanowiło ich trochę poturbować.

— Jak wiecie, jutro z Francji wraca Talia, więc wypadałoby ją jakoś fajnie powitać.

— Tylko to nie może trwać za długo. Wiecie, spędziła tam prawie miesiąc, musimy nadrobić zaległości – wtrącił Ryan. Był całkiem wysokim ciemnookim Łowcą o słomianych włosach, który już od ponad trzech lat spotykał się z Talią.

Zaśmialiśmy się.

— Może po prostu rzucimy jej się wszyscy na szyję? – zaproponował Huke.

Eira popatrzyła na niego sceptycznie.

— Co za chujowy pomysł – mruknęła.

— Nie, wcale nie – zaprzeczyłem. – Eira, popatrz. Talia nigdy nie lubiła jakichś wielkich niespodzianek, imprez i rzeczy w tym stylu. A taki gest na pewno doceni. I na pewno nie zajmie nam to dużo czasu – popatrzyłem przelotnie na Ryana.

— Ale to nie będzie miało w sobie nic z powitania!

— Jak nie? – warknąłem. – Krzykniemy coś w stylu: "Witamy w domu".

— Gówniany pomysł.

— Wcale nie.

— Wcale tak.

— Nie.

— Tak.

— Nie!

— Tak!

— Kupmy balony.

— Co? – Wszyscy spojrzeliśmy na Chrisa, który, wyjątkowo, zaszczycił nas swoją opinią. Z reguły, gdy organizowaliśmy takie akcje po prostu siedział cicho i zgadzał się na to, co wymyśliliśmy. Pewnie mu to zwisało.

— To dobry pomysł – potwierdziła Nikki. – Nie będziemy robić jakiejś wielkiej imprezy czy dekoracji, ale dokupimy kolorowe balony. Napiszemy na nich markerami jakieś życzenia czy coś, zwiążemy je razem i damy jej w prezencie.

— I myślicie, że co ona potem zrobi z tymi balonami? – zapytał Ryan.

— Może je nawet wypieprzyć – odparłem. – Przecież liczy się gest! Zgadzacie się ze mną?

Wszyscy pokiwali głowami a znak zgody. Eira i Nikki zapowiedziały, że zajmą się przygotowaniem tych balonów, a my jako „zapominalscy faceci” mamy po prostu pamiętać o tym, by pojawić się na czas. Niesamowicie trudna robota.

Po skończonej dyskusji postanowiliśmy wybrać się z Chrisem na mały spacer. Udaliśmy się więc na zewnątrz i mijając pola, na których trenowali jacyś młodzi Łowcy, skierowaliśmy się w kierunku parku na obrzeżach terenu Dievam.

— I jak tam buźka? – zapytałem. – Przemeblowana?

Chris prychnął.

— Wszystkie zęby masz? – kontynuowałem swoje.

— Tak, i Huke niestety też – wycedził.

— Daj spokój.

— Nie rozumiem cię. Eira to twoja siostra bliźniaczka, jakiś pojeb obraża ją na oczach innych, a ty nic z tym nie robisz. Nikki zresztą tak samo, a są przecież przyjaciółkami!

— Nie wtrącamy się w nie swoje sprawy.

— Po cholerę trzymasz tego dupka w drużynie.

— Jest jej częścią. I tyle.

— Nie rozumiem cię. To pewnie jakiś kolejny idiotyczny pomysł.

— Nikki i ja próbujemy ich pogodzić – uśmiechnąłem się lekko.

— Rewelacyjnie wam idzie – zakpił.

Zignorowałem jego odpowiedź, ponieważ doskonale zdawałem sobie z tego sprawę. Tak naprawdę nie miałem pojęcia, jak wpłynąć na którekolwiek z nich. Nikki zresztą tak samo. Eira nigdy nie chciała z nikim rozmawiać na temat jej kłótni z Huke'm i wygląda na to, że nigdy nie dowiem się, jak to się zaczęło. Mogłaby mi powiedzieć, jest moją siostrą!

— Trudis mnie dziś zaczepiła – rzuciłem.

— O cholera. I co?

— Nic. W sumie była trochę zła i powiedziała, że mamy być obowiązkowo na kolejnym spotkaniu, bo inaczej nam jaja upierdoli. Znaczy, nie użyła może takich słów, ale dała to do zrozumienia.

— Niedobrze – Chris się skrzywił. – A kiedy jest kolejne spotkanie?

— Nie mam pojęcia. Ktoś to w ogóle wie?

— Ktoś na pewno. A mówiła coś o misjach?

— Nie – mruknąłem.

Odkąd Talia wyjechała pani Ravale nie przyznała nam ani jednej misji, a to było dość dziwne, ponieważ byliśmy jedną z najlepszych drużyn. Nawet jeśli mieliśmy walczyć w "osłabionym składzie", składającym się z sześciu osób, poradzilibyśmy dobie lepiej niż inne drużyny ośmioosobowe. Kilka razy próbowałem zagadać Trudis, żeby nam wyjaśniła naszą przerwę, ale za każdym razem umiejętnie mnie zbywała i mówiła, że każdy czasem ma chwilę wolnego. To trochę denerwujące, bo ja chciałem walczyć. I tęskniłem za tym. Trening... Trening to nie to samo.

— Zobaczymy, czy coś dostaniemy, gdy wróci Talia – powiedział Chris.

— Nie wydaje ci się to dziwne? – zapytałem. – Ostatnio sporo drużyn ma mniej misji, a z tego co przeglądałem kiedyś jakieś papiery, to wygląda na to, że wampiry znikają i pojawiają się tylko raz na jakiś czas. Mam wrażenie, że coś się dzieje. One się organizują wspólnie albo coś w tym stylu.

— Nie przesadzasz troszeczkę? Wampiry nigdy nie umiały się zgrać do takiego stopnia, by walczyć wszystkie w jednej grupie. Wciąż przecież prowadzą jakieś walki między sobą. W ogóle co to były za papiery? Znów coś nielegalnego?

— Były legalne! Tylko... dla wybranych osób.

— Nie byłeś w wybranych? – Chris uniósł brew, zerkając na mnie.

— Nie, ale jakie to ma znaczenie? Coś się dzieje, a Dievam chyba chcą to przed nami ukryć. Mam wrażenie, że tuszują wszystkie dziwne wypadki, jakby nigdy nic się nie stało. Chris, Noel Reagan miał wyjechać na miesiąc. Nie wrócił od trzech tygodni, to dziwne. A Trudis pytana o tę sprawę, mówi, że ma z nim kontakt. Jakoś nie chce mi się w to wierzyć.

— Przesadzasz. A Noel jest upierdliwy i po prostu zrobił sobie dłuższe wakacje. Nie sądzę, aby komuś z pierwszej dziesiątki mogło nagle się coś stać.

Prychnąłem.

— Pierwsza dziesiątka jest dobra – powiedziałem – ale nie idealna. Każdy może umrzeć. Każdy może zostać przemieniony w wampira. Nawet ja.

— I ja – dorzucił Chris, choć wolałem o tym nie myśleć. Wolałbym, aby nikt z moich bliskich nie stał się krwiożerczą kreaturą.

— Jeśli kiedyś zostanę wampirem... Zabijesz mnie? Wiesz, nie chcę być potworem.

— Zabiję. A ty mnie?

Skinąłem głową, choć nie miałem pojęcia, czy znalazłbym w sobie taką siłę, by go skrzywdzić. Nawet jeśli stałby się wampirem. Na pewno bym spróbował, ale to może być dla mnie za ciężkie.

Opuściłem głowę, wzdychając głośno. Życie Łowcy jest trudne.

__________

Miał być w środę, ale postanowiłam uczcić pierwszy oficjalny tydzień szkoły. Ja przez cały poprzedni miałam opierdaling xD No i jak tam u Was? Jakieś kartkówki, sprawdziany, zadania domowe? A może nie chodzicie do szkoły? ^^

PS Komentarze karmią wenę xD