Rozdział 4

W holu stała niska brązowowłosa dziewczyna, rozglądając się niepewnie dookoła. Ubrana była w kozaczki na niskim obcasie, granatową spódniczkę i beżową koszulę. Jedną dłonią trzymała rączkę ogromnej, czarnej walizki, która opierała się o jej lewą nogę.

— Witamy z powrotem, Talia! – krzyknęliśmy wszyscy wspólnie.

Moja siostra wraz z Nikki od razu się na nią rzuciły, prawie zwalając dziewczynę z nóg. Potem Chris, Ryan, Huke i ja podeszliśmy do niej, delikatnie ją przytulając i wręczając kolorowe baloniki. Łowczyni patrzyła na nas i uśmiechała się przez łzy szczęścia, a kiedy ujrzała Ryana, jeszcze bardziej się wyszczerzyła. Chłopak przytulił ją, po czym namiętnie pocałował, więc wszyscy zgodnie się obróciliśmy, żeby dać im trochę prywatności.

— O Boże, tak się cieszę, że was wszystkich widzę – załkała Talia, gdy skończyła czułości ze swoim chłopakiem. Wnioskując z krzywej miny Ryana, dla niego to było stanowczo za mało.

— Ja też! Tęskniłam za tobą – zapiała Eira.

— Wszyscy za tobą tęskniliśmy – dorzucił Huke, na co moja bliźniaczka prychnęła cicho. Zgromiłem ją wzrokiem, lecz ona pozostała niewzruszona.

— Jak Francja? – spytała Nikki.

— To takie śliczne państwo – rozmarzyła się i pochłonęła w swojej opowieści. Opowiadała o tym, jak wraz ze swoją kuzynką odwiedziła Paryż oraz Wieżę Eiffla, jak była na śniadaniu w jakiejś małej, uroczej kawiarence i jadła croissanty, jak poszła na zakupy, podczas których kupiła siedem par butów, cztery pary spodni oraz dwa szaliki, jak poszła na dyskotekę do jakiegoś klubu, gdzie widziała niesamowicie przystojnego Francuza (na tę informację Ryan warknął, ale Talia pocałowała go w policzek, czym chyba go udobruchała), jak wybrała się do galerii sztuki, w której oglądała normalne, ludzkie (nie wampirze) dzieła i wiele, wiele innych. Opowiadała chyba przez ponad dwie godziny. Żeby nie było, nie staliśmy przez cały ten czas w holu. Kiedy Talia sobie nadawała, spokojnie spacerkiem poszliśmy sobie do salonu, tam usiedliśmy, słuchaliśmy, a Talia wciąż gadała.

— Wiecie, trochę mi brakowało Dievam – powiedziała na koniec.

— Nam brakowało misji z tobą – dodałem. – I w ogóle misji.

— Nie odbyliście żadnej podczas mojej nieobecności? – zapytała zszokowana.

Pokręciliśmy przecząco głowami.

— Dlaczego?

— Dobre pytanie – skrzywiła się Eira.

— Ale będziemy mieli jakąś misję, prawda? Dostaliście materiał?

— Nie. Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo – rzucił Huke, zerkając na mnie wyczekująco. Przed każdą misją, na którą mieliśmy się wybrać, kapitan grupy (w tym wypadku ja) otrzymywał plik kartek, w której znajdowały się różne informacje odnoście misji – liczebność wampirów, położenie ich gniazda, kto tam rządzi i jakieś inne pierdoły. Już od dawna nie miałem w dłoniach takiego dokumentu.

— Nic nie mieliśmy – powiedziałem.

— Trudis się tłumaczyła?

— Nie – mruknęła Nikki. – Jak na razie organizuje tylko nic nie znaczące spotkania o jakimś szajsie, że chcą wprowadzić zmiany w szkolnictwie, ale nie poruszyła żadnych ważnych tematów. Jak dla mnie była to strata czasu.

— Nie tylko dla ciebie – dodałem.

— Ciebie tam nie było! – krzyknęła Eira.

— No bo wiedziałem, że to będzie nudne!

— Jesteś śmieszny!

— Przestańcie – uspokoiła nas Talia. – Fajnie, że dopiero co wracam, a już się coś dzieje, nie będę miała nawet chwili, żeby odetchnąć.

— To kpina? – spytał Huke, marszcząc brwi.

— Oczywiście, że nie. Co wy sobie wyobrażacie? Jesteśmy Łowcami, naszym zadaniem jest zabijanie wampirów, a nie chodzenie na jakieś spotkania i słuchanie o zmianach w systemie szkolnictwa. My powinniśmy walczyć, a jak dobrze wiecie, wampiry wciąż istnieją. Musimy się dowiedzieć, dlaczego nie odbywamy żadnych misji, przecież to nie jest normalne!

— Nie wiem, czy angażowanie się w to jest dobrym pomysłem... – zaczął Ryan.

— Przymknij się!

— Wróciłaś kilka godzin temu!

— Jakie to ma znaczenie? Wszyscy przecież widzimy, że nie chcą nas puścić na misje, chcę wiedzieć dlaczego! Max, dobrze by było, gdybyś dostał się jakoś do gabinetu Trudis i przejrzał wszystkie papiery, jakie tam są...

— Stop! – po raz kolejny przerwał jej Ryan. – Rozumiem, że chcesz się w to mieszać i chyba każdy chce, ale nie możemy robić tego w tym momencie. Zaplanujmy wszystko i zróbmy to porządnie, czyli jak na Łowców przystało. A to oznacza, że żadnego wymyślania planów teraz, tutaj, dzisiaj. Myślę, że powinnaś wrócić ze mną do domu, spędzić ze mną trochę czasu, a potem się spotkamy i przedyskutujemy tę sprawę. Co sądzicie?

— Popieram – powiedziałem od razu. – Może wpadniecie wszyscy jutro do nas i wszystko omówimy?

— O której?

— Dziewiętnasta.

— Okay – odparł Ryan. – Zwijamy się, słońce – dodał i złapał Talię za rękę, a drugą dłonią wziął jej ogromny bagaż. Patrzyłem za nimi, aż zniknęli nam z pola widzenia.

Spojrzałem na resztę.

— Rozchodzimy się? Nie mamy tu za wiele... – przerwał mi krzyk Talii, która nadbiegła nagle w naszą stronę.

— Max!

— Co jest? – zapytałem.

— Słyszałam, że ktoś wpadł ci w oko. Mam nadzieję, że potem grzecznie mi wszystko wyśpiewasz – powiedziała z uśmiechem. – No, to tyle. Muszę spadać, Ryan na mnie czeka. Do jutra.

Eira, Nikki, Huke i Chris wybuchnęli śmiechem, zapewne na widok mojej miny. Przytkało mnie. Cholera, jak to jest, że wszyscy nagle wiedzą o moim zauroczeniu? To nie fair! Nigdy więcej, nie zdradzę sekretów swojej siostrze.

*

Trudis Ravale przemierzała pewnym krokiem korytarz w prawej części siedziby z teczką dokumentów pod pachą, kiedy natknęła się na pierwszego Łowcę. Wiedziała, że to zły znak, nawet jeśli Łowca tylko się z nią przywitał. Ten korytarz często był pusty, inni rzadko kiedy go odwiedzali, przeczuwała więc, że niedługo coś się stanie.

I stało.

Na trasie spotkała jeszcze dwóch innych Łowców, nim w końcu ujrzała Maxa McCarey'a spacerującego sobie swobodnie, lecz to była tylko gra. Trudis dostrzegła lekkie, niemal niezauważalne napięcie w jego ruchach.

— Dzień dobry, pani dyrektor – przywitał się spokojnie.

— Witam, panie McCarey. Czy coś się stało?

— Nie, raczej nie, proszę pani. Znaczy... w zasadzie to mam pewną sprawę – powiedział słodkim głosem.

— Proszę mówić.

— Chodzi o to, że wróciła dziś Talia, zapewne pani o tym wie, ponieważ dużo osób o tym teraz plotkuje, a poza tym zna pani zawsze wszystkie terminy. Jesteśmy więc teraz pełną drużyną i moje pytanie jest, kiedy wybierzemy się na jakąś misję?

— Nie jesteście kompletni.

— Ale nam zawsze brakuje jednej osoby! Po prostu sobie kogoś dobieramy jednorazowo.

— To może pomyślisz o tym, aby w końcu wziąć kogoś na stałe, Max? Jak można zwlekać trzy lata?! Jest tak wielu Łowców, którzy nie należą do żadnej grupy.

— Pomyślę o tym, obiecuję – powiedział szybko. – A kiedy dostanę dokumenty o misji?

— I tak nigdy ich nie czytasz – zauważyła Trudis.

— Jakie to ma znaczenie? Już od dawna nie byliśmy na misji...

— I w najbliższym czasie nie będziecie. Jakbyś był na spotkaniu, wiedziałbyś, że wprowadzamy teraz sporo zmian, które zajmują niemal cały Zarząd, a to oznacza, że nie mamy teraz czasu zajmować się misjami i wysyłamy tylko niewielką liczbę drużyn. Nim zdążysz zadać mi kolejne pytanie, McCarey – dodała szybko, kiedy zobaczyła, że Max otwiera usta, żeby coś powiedzieć. – Nie, nie możesz nam pomóc. To nie jest sprawa dla osoby takiej jak ty. Jeśli będziemy potrzebowali od ciebie jakiejś pomocy, na pewno cię o to poprosimy. Czy chcesz ode mnie jeszcze czegoś?

Łowca zamyślił się na chwilę, a pani Ravale pomyślała, że może w końcu da jej spokój i będzie mogła zanieść dokumenty, które trzymała pod pachą.

— A co z tamtym wampirem? – zapytał Max.

Trudis westchnęła głośno, zdenerwowana. McCarey czasem doprowadzał ją do szału. O ile jego siostra była przykładną, spokojną Łowczynią, o tyle on był nieokrzesany i nieogarnięty. Do tego potrafił bardzo długo gadać. Pani dyrektor zaczęła się obawiać, że nigdy nie skończą mu się te pytania.

— Dziś rano pojawił się sygnał, obserwujemy go.

— A jak się czegoś pani dowie...?

— Poinformuję cię. Na pewno – przerwała twardym głosem. – Teraz przepraszam, muszę już iść, ponieważ mi się spieszy.

— Do widzenia.

Pani Ravale ucieszyła się, gdy blondyn zniknął z zasięgu jej wzroku. Trochę się o niego obawiała, ponieważ on lubił ładować się w jakieś kłopoty i nie swoje sprawy. Nie chciała, aby zaczął węszyć obok tej sytuacji z misjami, wolała, żeby jak na razie wiedziała o tym jak najmniejsza liczba osób. Musiała zabezpieczyć wszystkie dokumenty i informacje, które udało jej się zdobyć, ponieważ wiedziała, że Max może włamać się do jej gabinetu. Oczywiście, gdyby go na tym przyłapała, zostałby surowo ukarany, ale jeśli nie... Trudis wolała nie myśleć o tym, jak ważne informacje znalazłyby się w posiadaniu tego Łowcy.

Otrząsając się z zamyślenia, ruszyła przed siebie szybkim krokiem. Miała ważną sprawę do załatwienia. Sprawę, z którą nie powinno się zwlekać.

*

— Czy ciebie też to denerwuje? – zapytałem, uderzając brutalnie w worek treningowy. Wraz z Chrisem postanowiliśmy zrobić sobie mały trening, dlatego wybraliśmy się na salę gimnastyczną. Jako że byliśmy tu jedyni, mogliśmy sobie porozmawiać.

— Raczej po prostu mam to gdzieś – odparł. Stał z boku i najzwyczajniej w świecie mi się przyglądał. Wcześniej pompował, ale chyba mu się znudziło. Jeśli chodzi o mnie, to chciałem się wyładować. Czułem się wściekły.

— Trudis przesadza, jestem najlepszym Łowcą! Nie powinna mnie tak ignorować.

— Nie ufa ci. Coś jest nie tak, pewnie wie o tym tylko Zarząd.

— Jeśli w ogóle wie, uch – jęknąłem, wykonując kolejny cios. Chyba trochę krzywo ustawiłem dłoń, przez co poczułem ból w nadgarstku.

— Ostrożnie – rzekł Chris.

— Nie chcesz ze mną walczyć? – zapytałem.

— Wolę nie, nie chciałbym zostać trupem.

— Bez przesady.

— Wściekły, jesteś okropny – powiedział i usiadł na podłodze.

Rzuciłem się z pięściami na biedny worek, wciąż go bijąc, nie dając mu nawet chwili spokoju. Po jakiejś minucie szalonych uderzeń, wykonałem piękny wykop i opadłem na podłogę koło Chrisa, wzdychając ciężko.

— Mam dość – mruknąłem, rozkładając się na ziemi.

— Przesadzasz z brutalnością – zauważył mój przyjaciel.

Prychnąłem cicho. To on znany był z tego, że lubił się znęcać nad wampirami, nie dając im nawet chwili wytchnienia.

— Jestem zły.

— Wściekły – poprawił mnie.

— Wkurwiony – stwierdziłem.

Chris również ułożył się na podłodze. Leżeliśmy koło siebie w ciszy, patrząc na biały, lekko pożółkły sufit. Zastanawiałem się, jaki temat mogę poruszyć, ponieważ wolałem gadać, ale zostałem zaskoczony przez mojego przyjaciela.

— Co z tą dziewczyną? – spytał cicho.

— Co ma być?

— Rozmawiałeś z nią?

— Wciąż nie wiem, jak ma na imię – westchnąłem.

— Postaraj się. Lepiej, żebyś nie przegrał tego zakładu.

— Dlaczego? Aż taki jestem odrażający? – zapytałem z udawanym smutkiem.

— Żebyś wiedział.

Prychnąłem.

— Hej! Może nie jestem jakiś wybitnie mądry, ale to zawsze można zwalić na kolor włosów. Za to potrafię się bić i nie ma osoby, która by ze mną wygrała.

— Znam lepszych.

— Wal się. Przynajmniej jestem przystojny.

— To prawda.

Uśmiechnąłem się lekko.

— Ale mógłbyś być wyższy.

— Cicho, idioto. Wzrostu się nie wybiera.

— Jesteś niższy od swojej siostry – zauważył, odwracając się w moją stronę. Spojrzałem na niego.

— Nawet mi o tym nie przypominaj – mruknąłem.

— To urocze.

Prychnąłem po raz kolejny, a Chris zachichotał.

— Idiota – warknąłem.

— Czy ty...? – zaczął, ale przerwał mu głos niesiony przez radiowęzeł.

— Drodzy Łowcy, mówi pani dyrektor Trudis Ravale. Już dziś na korytarzach i w salach pojawią się informacje odnośnie kolejnego spotkania. Odbędzie się ono pojutrze o godzinie dwunastej, tak jak ostatnio w Sali Spotkań SS numer 3. Obecność obowiązkowa. Pozwolę sobie wytłumaczyć, co to oznacza. Wszyscy, dosłownie wszyscy, muszą się na nim zjawić. Tak, pan też, panie McCarey. Dziękuję.

Chris wybuchnął śmiechem, a ja się skrzywiłem. To jest niesprawiedliwe, przecież jego też nie było na poprzednim spotkaniu, dlaczego o nim nie wspomniała?

— Nawet gdybyś nie był najlepszy, wszyscy by wiedzieli, kim jesteś.

— E tam. W każdym razie, myślisz, że jest sens spotykać się jutro? Może Trudis wytłumaczy, dlaczego nie mamy misji.

— Zrobi to?

— Nie sądzę, ale może powie coś kluczowego?

— Pogadaj z Huke'm. Powiedz, że zaraz po spotkaniu idziemy do was, zamiast jutro. Ja pójdę do Ryana i Talii.

— Okay.

Odnalezienie Huke'a było rzeczą banalnie prostą. Lubił się angażować w wiele spraw, zakładów, wyjść na piwa, dlatego moją pierwszą myślą było odwiedzenie salonu. Spodziewałem się, że tam go znajdę i wcale się nie pomyliłem. Siedział wraz z trzema innymi Łowcami, z którymi głośno o czymś rozmawiał, ekscytując się wyraźnie oraz nie zwracając nawet uwagi na to, że mogą komuś przeszkadzać.

Pomyślałem sobie, że może się wycofam i złapię Huke'a kiedy indziej, bo nie chciałem rozmawiać z pozostałymi. Nim jednak zdążyłem cokolwiek zrobić, jeden z nich mnie zawołał. Rozpoznałem w nim Liama Rockfellera, wysokiego, brązowowłosego Łowcę, który znajdował się na liście dziesięciu najlepszych na miejscu czwartym. Oprócz tego posiadał własną drużynę, do której należała Layla Blackwater – siódma w rankingu Łowczyni, której bardzo nie lubiłem. I nie byłem jedyną osobą, która nie pałała do niej sympatią. Większość nie wyrażała się o niej najlepiej. Często mówili, że to dziwka bądź suka. Że: „jest pieprzoną egoistką, która myśli tylko o swoim zasranym tyłku”, „puszcza się na prawo i lewo, żeby tylko coś zdobyć”, „jest pierdoloną kłamczuchą, która wtyka nos w nieswoje sprawy”, „traktuje wszystkich gorzej, jakby była królową świata”, „nigdy nie robi nic bezinteresownie”, „to szmata, której twarzą powinno się wycierać podłogę”. Nie do końca zgadzałem się z tymi wszystkimi opiniami, ale większość była jak najbardziej prawdziwa.

— McCarey, chodź do nas!

Westchnąwszy, skierowałem się w ich stronę.

— Siema – przywitałem się.

— Ostatnio coś znikasz – powiedział Liam.

Wzruszyłem ramionami.

— Mam trochę spraw na głowie.

— Pewnie ten nadmiar misji, co? – zakpił Elias Dawes. Również znajdował się w najlepszej dziesiątce, gdzie utrzymywał się na miejscu szóstym. Był postawnym, czarnowłosym mężczyzną, należał do drużyny Liama i prawie wszyscy plotkowali o tym, że ma romans z Laylą. Nie wiem, ile jest w tym prawdy.

— Wy też nic nie macie? – zapytałem.

— A ktoś coś w ogóle ma? – rzucił Liam. – Mam wrażenie, że Ravale sobie z nas kpi.

— Ona mnie wkurwia – powiedziałem wprost. Niewiele osób nie obawiało się otwarcie obrażać panią dyrektor. Ja na szczęście się tym nie przejmowałem.

— Stara się być miła. Nawet dzisiaj wytłumaczyła ci, co oznacza to, że wszyscy muszą stawić się na spotkaniu. Bardzo kulturalnie zwróciła się do ciebie – stwierdził Huke, a pozostali się zaśmiali. Miałem ochotę jebnąć go w mordę.

— Zamknij się, idioto – warknąłem. – Przyszedłem tu, żeby ci przekazać, że nie widzimy się jutro, tylko po spotkaniu u Trudis. Nara.

Zostawiłem ich samych, krocząc dumnie przed siebie i ignorując ich śmiechy. Nabijali się ze mnie, to jasne. Załatwiłbym ich wszystkich naraz, a oni sobie ze mnie kpili! Co za idioci, powinna ich spotkać kara boska. A jak nie kara boska, to kara ode mnie. Dużo bardziej bolesna.

__________

Po raz pierwszy (^^) w historii dodaję zbetowany rozdział. Bardzo bardzo dziękuję Ayo Shima ♥ za to, że chciało Ci się męczyć z tymi moimi błędami :x I mam nadzieję, że dalej wytrzymasz ze mną, z moim tekstem i że będziesz go betować do końca :D
A wszystkich czytelników zapraszam do komentowania i życzę sił na obecny tydzień! (: (ja swój zaczęłam wf'em w poniedziałek rano, a przez bieganie siadło mi kolano ;/)